Hoe werkt de prijsverzekering? Een coöperatie van boeren koopt een prijsgarantie in, die het mogelijk maakt om de oogst te verkopen voor 30 dollarcent per pond. Dit heet de 'strike price'. De verzekeringspremie bedraagt 4 procent van deze 'strike price', oftewel 1,2 dollarcent per pond. Stel nu dat de wereldhandelsprijs van deze grondstof ten tijde van de oogst is gedaald naar 28 dollarcent per pond, of zelfs nog lager. Dan kan er toch worden verkocht, maar bij de verzekering een claim worden ingediend. Volgens de polisvoorwaarden ontvangt de coöperatie alsnog de contractuele 30 dollarcent, minus de verzekeringspremie van 1,2 dollarcent: de boeren krijgen dan 28,8 dollarcent uitgekeerd. Dat is iets hoger dan de marktprijs. Nog mooier wordt het wanneer de koffieprijs hoger uitvalt dan het verzekerde bedrag. Stel dat de prijs stijgt naar 35 dollarcent per pond. Dan profiteert de coöperatie pas echt van de verzekering. Na aftrek van de 1.2 cent per pond verzekeringspremie, kan het de boeren 33,8 cent per pond uitkeren. De prijs kan zelfs nog hoger uitvallen, want door het gebundelde volume kan er veel beter onderhandeld worden. Meer dan vijftig ontwikkelingslanden zijn voor hun export afhankelijk van de uitvoer van drie of zelfs minder grondstoffen. Naast koffie is de verkoop van suikerriet, katoen, mais of olie soms goed voor de helft van de export van het land. Door wijzigingen op de wereldmarkt hebben boertjes vaak geen enkel idee of zij tijdens de groeiperiode van hun gewassen hun leningen kunnen afbetalen, om landarbeiders te kunnen betalen, apparatuur, meststoffen en landbouwbestrijdingsmiddelen. Deze inspanningen van Rabobank international prijken sinds gisteren als Best Practice op de website van de World Business Council of Sustainable Development.