In het nieuwe nummer van P+ over ‘local heroes’ aandacht voor Nel de Jager, winkelstraatmanager van beroep. Hoe verleidde zij de winkeliers in de Utrechtsestraat van Amsterdam om een ‘Klimaatstraat’ te beginnen?

Winkeliers hebben helemaal geen tijd voor MVO. Toch lukte het om de Utrechtsestraat in Amsterdam te herpositioneren als ‘Klimaatstraat’. De detailhandel is al blij met een besparing van 300 euro per maand op energiekosten.

Het project slaagde vooral door de inzet van Nel de Jager. Ze is winkelstraatmanager van beroep, maar sleurder van aard. Ze staat voor de ramen van Restaurant Sluizer en vertelt: “Dit restaurant was een van de meest enthousiaste deelnemers aan de Klimaatstraat, een van de 40 koplopers. Juist in een keuken kun je zoveel aan besparingen ontdekken. Met energiescans en slimme stekkers ontdekte het management hoeveel het kostte om in een zaal boven altijd maar frisdranken te koelen, in een aparte koelkast. Die gaat nu uit, als er geen gasten voor de zaal zijn. De warmteladers voor het brood gingen veel te vroeg aan en veel te laat uit. De kok werd zo enthousiast dat hij alleen nog maar met verse ingrediënten kookt. De vrieskist kan daardoor uit.”

Het is ‘duwen, trekken, sleuren’, bekent De Jager. Want waar hebben winkeliers nou tijd voor? Alle uren gaan op aan ondernemen en overleven. Tijd voor nadenken over maatschappelijk verantwoord ondernemen? Het is er niet. Het is geen onwil, zeker niet. Maar het is de werkelijkheid, let’s face it, zelfs in de Klimaatstraat in Amsterdam.

Toen de Klimaatstraat bekend werd, stonden cameraploegen uit de hele wereld in de winkels te draaien om er de LED-verlichting vast te leggen, de energiedisplays, de elektrische vuilniswagen. Maar het vaktijdschrift P+ kennen de winkeliers niet, MVO Nederland niet, Marjan Minnesma niet, toch de nummer 1 in de Duurzame 100 van Nederland. Wubbo Ockels ja, die is bekend. Maar wat heeft de ex-ruimtevaarder met hun toko te maken?

Als de MVO-wereld zo onbekend is, hoe kan de Utrechtsestraat dan toch te boek zijn komen te staan als een voorbeeld voor een duurzamer wereld? Het is toeval, stom toeval. Positiever gesteld: een gelukkige samenloop van omstandigheden.

Twee ingrediënten bleken essentieel te zijn. De 120 ondernemers in deze straat hadden een gezamenlijk probleem, en geen kleintje ook. Voor de zoveelste keer was het wegdek weer eens opengebroken. De bereikbaarheid was om te huilen, de klandizie liep terug. De zwakste zaken gingen al over de kop. In de geschiedenis van de mensheid zijn er wel mindere aanleidingen geweest om de koppen maar eens bij elkaar te steken. Dat was de eerste aanleiding.

Net zo belangrijk was de persoon die werd ingevlogen om het overleg met de stad te gaan voeren. Haar kent inmiddels iedereen in de Utrechtsestraat. Ze roept het zelf al, vrolijk, wanneer ze ergens onaangekondigd binnenstapt: ‘Ja, ik ben het weer en ik moet weer wat’. Ze luistert naar de naam Nel, noemt zich winkelstraatmanager en je komt niet om haar heen. Zij mocht als vrijgestelde, met 15.000 euro van de gemeente, aan de slag om het bereikbaarheidsprobleem aan te gaan pakken. Die vergoeding is inmiddels een schamele beloning gebleken voor alles wat deze Nel de Jager vervolgens aan werkzaamheden op haar bordje stapelde.

Lees verder in de PDF van dit artikel.

Aboneer op P+ People Planet Profit

Tekst Jan Bom

Fotografie Chris de Bode