Het Nationale Betonakkoord is de opmaat voor een Nationaal Grondstoffenakkoord. Aan deze uitbreiding gaat Tjerk Wagenaar werken, directeur van Natuur & Milieu.

Wagenaar kwam enthousiast uit de CEO-Breakfast van de betonsector, waar unaniem werd besloten om de CO2-uitstoot terug te brengen met minstens een half miljoen ton per jaar, misschien zelfs wel een miljoen ton.

Natuur & Milieu is een van partijen die de schouders zet onder de uitvoering van het Energie-Akkoord. Zou zo’n enorme bijdrage daarom geen onderdeel moeten uitmaken van deze afspraken om tot een duurzame energiehuishouding te komen? Daar stelt de overheid met financiële middelen realisatie van doelen mogelijk. De betonsector moet het zonder enige overheidssteun doen. En dat steekt enigszins, want de bouw is nog maar net bekomen van de crisis.

Wagenaar begrijpt deze opmerking, maar een Energie-akkoord is nu eenmaal een Energie-akkoord. Daar past een verminderde uitstoot van CO2 door andere sectoren niet in, vindt hij.

Maar waarom is dit Energie-akkoord er gekomen? Dat is toch vooral om de CO2-uitstoot van Nederland sterk te beperken? Waarom kunnen andere belangrijke besparingen dan niet onder dezelfde paraplu van CO2-besparing schuilen?

Wagenaar: “De betonsector neemt zijn maatschappelijk rol, dat is een oplossing voor een duurzame samenleving. Maar de beton is niet de enige sector die grote winst kan boeken, er zijn er meer. Ik zie dit Betonakkoord dan ook meer als een opmaat voor een nationaal Grondstoffenakkoord. Dat kunnen we samen bekijken met bedrijfsleven, de Rijksoverheid en maatschappelijke organisaties gedrieën. De wetenschap er ook bij, die zegt: dit klopt. Ik denk dat we daar twee jaar voor nodig zullen hebben. Laten we zeggen, na de verkiezingen van 2017, dus 2018. Dan moet dit Grondstoffenakkoord er zijn.”

Een Grondstoffenakkoord zou goed passen in de duurzame ambitie om van Nederland een circulaire hotspot te maken, een invoer- en doorvoerhaven van gebruikte grondstoffen.

Stichting Natuur & Milieu