Hoewel methaan in veel kleinere hoeveelheden dan kooldioxide vrijkomt, is het ruim twintig keer schadelijker dan de laatste. Gelukkig breekt CH4 in tegenstelling tot CO2 niet over honderd, maar in acht jaar af. Dat maakt het zowel gevaarlijker als beter hanteerbaar omdat 10 tot 15 procent van de globale uitstoot van broeikasgassen afkomstig uit de rijstteelt is. Een door NASA gefinancierd onderzoek in 2002 vond dat de toename van methaan de laatste twintig jaar aanzienlijk is afgenomen. De wetenschappers wezen daarvoor naar een andere wijze van rijstteelt in China die steeds meer navolging krijgt. Wat is nu het geval? Medio jaren '80 van de vorige eeuw kwamen boeren in 'het Rijk van het Midden' erachter dat het laten onderlopen van rijstvelden toch wat overdreven is. Met afwatering tijdens de groei wordt niet alleen drieduizend ton water per hectare bespaard. Afwatering stimuleert ook dat de rijstplant grotere scheuten en diepere, sterkere wortels krijgt. En daar ligt de crux. Grotere oogst is slechts één deel van het verhaal. Sterkere wortels versnellen de afbraak van organische stof in stikstof, een uitstekende mest. Maar drainage tijdens de groei zorgt vooral voor zuurstof in de bodem. En juist zuurstof stopt de vorming van microben, precies op het moment dat die organismen methaangas willen aanmaken. Dat landen als Indonesië en delen van India nu een verdubbeling van rijstgroei meemaken, heeft daarmee slechts deels te maken. Wel met de tsunami. Op die verdoemde dag in december zette de vloedgolf veel organische stof op de toch al rijke bodem af. Hevige slagregens rond de Indische Oceaan spoelden vervolgens het kwalijke zout weg. Maar wat heb je eraan als je de mensen mist om de oogst binnen te halen? P+ Webtip: Science over rijstbouw