Bijna twintig jaar geleden liep Nederland gelijk op met Duitsland en Denemarken. Nu draaien er bij onze oosterburen pakweg tweeduizend motoren en turbines die biogas opwekken terwijl het in ons land bij een dozijn wel ophoudt. Aan de hoogte van de terugleververgoeding voor groene stroom ligt het niet. Wél dat Duitse en Deense overheden, in tegenstelling tot de Nederlandse, vergisting van mest én organische stof toestonden waarmee aanzienlijk hogere energetische rendement werden bereikt dan met mest alleen. Verder moesten Nederlandse boeren de milieueffecten voor de andere organische stoffen aantonen. Dat maakte het vergunningtraject bijna prohibitief duur, tot enkele tienduizenden euro's, becijferde boerenorganisatie LTO. Financieel niet aantrekkelijk dus, voor de Nederlandse boer die door het landbouwbeleid van de afgelopen decennia goed heeft leren rekenen. En wie dat niet zo goed kon, is inmiddels geen boer meer. Diverse deskundigen menen dat de 'Groene Lijst' garant staat voor een verlate, maar alsnog vliegende start van biogas uit de landbouw. Volgens een woordvoerder van het CLM (Centrum voor Landbouw en Milieu) kunnen er nog vóór 2005 tot honderd installaties verrijzen. De landbouw levert volgens deze organisatie met 11,5 procent 'een vrij grote bijdrage aan het broeikaseffect in Nederland'. De biogasinstallaties dragen weliswaar weinig bij aan de duurzame energie doelstelling maar wel aan plattelandsvernieuwing (de vaste stof die bij vergisting vrijkomt, levert uitstekende compost op). Bovendien is de nodige voorzichtigheid geboden. Want wie ooit de film 'Soylent Green' heeft gezien, weet hoe belangrijk traceerbaarheid van dierlijke stoffen is: niemand wil groene stroom bij de gedachte dat een slachtoffer uit het criminele circuit letterlijk in biogas is omgezet.