In Ethiopië is de nood - net als in de rampjaren 1984, 1987 en 2002 - hoog gestegen. De te kleine oogsten zijn zojuist binnengehaald en nu al is het duidelijk dat meer dan drie miljoen mensen door de hongersnood worden bedreigd. Weliswaar heeft de Wereldbank zo'n honderd miljoen dollar als laatste redmiddel toegezegd, dat is bij lange na niet voldoende. Ethiopië heeft volgens premier mr. Meles bijna zeshonderd miljoen nodig. Bovendien komt voedselhulp pas op gang wanneer het ergste kwaad al is geschied. Vorig jaar december had 'The Economist' dat treffend beschreven: "een typische hongersnood gaat als volgt: eerst blijft de regen uit. Dan de oogst. Vervolgens worden mensen hongerig. Na een tijd arriveren cameraploegen. Westerse donoren tasten in hun beurs en karrevrachten aan voedselhulp arriveren. Maar voor velen is dan te laat." Droogteverzekeringen zijn een oplossing. In ontwikkelingslanden als India heeft de Wereldbank daarmee al de nodige ervaring opgedaan. Zo hebben kleine boeren in Andrha Pradesh in 2002 de gelegenheid gekregen zich tegen een tekort aan regen in te dekken. Bijna drie jaar later maken ruim tienduizend boeren in zeven Indiase deelstaten daarvan gebruik. Voor Ethiopische boeren, zo ongeveer de armsten op het Afrikaanse continent, ligt dat minder voor de hand. Maar waarom zou een organisatie als het WFP niet voor hen kunnen instaan? Wanneer regenval onder een bepaald niveau duikt, komt onmiddellijk een grote hoeveelheid geld vrij waarmee voedsel wordt aangekocht. Boeren hoeven dan niet hun ploegen en andere landbouwspullen te verkopen. Ze ontsnappen aan armoede en honger en kunnen wél aan hun toekomst bouwen, zo luidt WFP's argument. Het WFP verwacht een pilotproject voor het seizoen van 2006 te kunnen starten. Volgens Wilcox is de belangstelling vanuit het verzekeringswezen overweldigend. P+ Webtip: De droogteverzekering