Volgens het CE legt de biologische akkerbouw pakweg drie ton meer CO2 per hectare vast dan de gangbare. Als men in 2010 zo'n 50.000 hecare (oftewel 10 procent) van het areaal op biologische wijze zou telen, kan het Rijk aan 1 procent van de Kyoto-afspraken voldoen. Dat zijn nieuwe resultaten op basis van het veldonderzoek dat het Rodale Institute (Pennsylvania) van 1981 tot 2002 gehouden heeft. De Amerikanen vergeleken een regulier systeem met een biologisch systeem gebaseerd op mestgift. Daaruit kwam naar voren dat monoculture maïsteelt slechts 8 procent van de CO2 vastlegt terwijl biologische gewasrotatie met tarwe, rogge, maïs en mest maar liefst 28 procent haalt. Het rijkere bodemleven via schimmels die glomalin produceren en sterker CO2 aan zich binden, is volgens het instituut de belangrijkste oorzaak. Als biologische akkerbouwers CO2 vastlegging doorberekenen, komt het CE op circa 75 euro per hectare uit (bij een prijs voor verhandelbare emissierechten van 25 euro per ton). Zo ver wil Gijs Kuneman, hoofd natuur en landbouw bij Natuur en Milieu, echter niet gaan. Tussen theorie en uitvoer van CO2 kredieten, analoog aan die voor duurzame energiebronnen, staan volgens hem nog praktische bezwaren. "Vastlegging van CO2 in 'sinks' is mondiaal nog een heikel punt. Canada en Rusland, met hun uitgestrekte bossen, kunnen het als groene schaamlap gebruiken. De grootste CO2 reductie valt te maken tijdens de omschakeling naar biologische akkerbouw. Maar wat doen we daarna? zo vraagt hij zich af. Daarom pleiten de NGO en de bank in hun brief naar de Tweede Kamer ervoor om de omschakelsubsidies voor biologische akkerbouw te behouden. "Anders kan het biologisch areaal, net zoals vorig jaar en 2003, nog wel meer dalen", vreest Kuneman. P+ Webtip: Rapport CE (PDF)