De inwoners van Kivalina, veelal Inupiat-eskimo's, ondervinden de bittere gevolgen van klimaatverandering al tijden aan den lijve. Aan de ene kant rijst de zeespiegel hier dramatisch, aan de andere kant smelt ook de permafrost, de tot voor kort eeuwig bevroren grond onder het dorp.
Wie niet in klimaatverandering gelooft, moet Kivalina echt zien. Alleen al de vliegtuiglanding is bijna een waagstuk: de gravel aan het eind van de startbaan wordt keer op keer door de steeds verder oprukkende zee weggeslagen. Op verscheidene plaatsen liggen de zandzakken al opgestapeld. Tien jaar geleden lag het strand ruim vijftien meter uit de kust. Begin oktober 2006 sloeg een stormvloed de opgeworpen blokkades echter bijna weg, een woning aan het begin van het dorp met zich meenemend.
Terwijl de toendra nu z'n laatste bloei beleeft, is de grasachtige vegetatie in het dorp nauwelijks aanwezig. De zee, de wind en de stormen hebben het afgepakt. Dat maakt het voor Kivalina nog erger: mossen en grassen houden immers de permafrost vast. Als die verdwijnt, wordt het eiland instabiel. Want onder niet eens een halve meter grond ligt enkel het ijs. Het gevolg? De weinige wegen in Kivalina lijken eerder op golfbanen voor dwergen, zo wiebelen en schommelen ze.
Ondertussen zijn de inwoners verdeeld. Een grote minderheid wacht op geld van de federale regering. De meerderheid wil zo snel mogelijk verhuizen naar de overkant van de lagune, een locatie waar zij en hun kinderen voorlopig veilig zijn. Voorlopig, want ook die plaats zal binnen enkele decennia ten prooi aan de zee vallen. Uitwijken naar een locatie langs de rivier de Wulik kost niet veel minder: daarvoor zal een weg van Kivalina naar die locatie moeten worden aangelegd. "Die zal toch wegslaan", zo sombert Colleen Swan, vertegenwoordiger van de Inupiat eskimo's.
Schoolhoofd Gerald Pickner, altijd vrolijk en optimistisch, vreest voor het ergste. "Zomerse stormen zijn tot daaraan toe", zegt hij. "Maar ijs, als dat hoog gaat kruien, dat hou je echt niet tegen. Dan wordt de school - het sterkste, grootste gebouw in heel Kivalina - de enige plaats om uit te wijken." Elke twee weken gaat hij daarom na of z'n satelliettelefoon het nog wel doet. Dat is immers de enige verbinding in het dorp wanneer alles wegslaat...
Deze bijdrage over de klimaatexpeditie is de laatste in de reeks. Oktober staat in het Inupiaq bekend als 'de maand van de trek' (over het ijs). Ze kunnen er beter 'de maand van de modder' van maken. Pas deze week trad de vorst in. Sneeuw is er nog nauwelijks gevallen. Wilt u meer weten over de klimaatexpeditie in Alaska? Lees dan onze laatste weblogs. En hou vooral de website bij. Die wordt de komende maanden ingrijpend gewijzigd: Weblog Klimaatexpeditie