Roger Angel werkt op de afdeling astronomie van de Universiteit van Arizona. Hij weet al precies hoe zijn zonnescherm moet gaan werken. Een ruimtestation moet een lange, cilindrische wolk gaan bouwen. De diameter moet ongeveer de helft van de aarde beslaan, maar wel tien keer zo lang zijn. Na even rekenen komen we uit op een scherm van 60.000 mijl, oftewel bijna 100.000 kilometer. Helemaal zonnevrij zal het scherm de aarde niet maken. We mogen volgens Angel op een beschermingsfactor van 2 procent op de hele aarde rekenen, want het scherm laat 10 procent van het zonlicht door. Volgens Angel is dat genoeg om een verdubbeling van de hoeveelheid CO2 in de lucht te compenseren. Dat is de belangrijkste oorzaak van de opwarming van de aarde.
Nog wat detais? Elke ruimteschoteltje zou evenveel wegen als pakweg een vlinder. Angel heeft wel 20.000 van die "flyers" nodig, die samen dan toch bij elkaar 20 miljoen ton wegen. Er zijn al wat eerste offertes voor de transportkosten opgevraagd. Sandia National Laboratories kan het voor 20 dollar per pond doen. Maar als je zo'n beetje 800.000 vliegende schoteltjes per vlucht zou kunnen lanceren, moet je toch in tien jaar 20 miljoen ruimtevluchten ondernemen. Dat is een becijfering van Science News Online. Volgende vraag: wie kan dat betalen? Antwoord: geen enkel land ter wereld. En je moet er toch niet aan denken dat er zo nu en dan een komeet of een stuk ruimteafval door het scherm heen vliegt.
Vooralsnog lijkt het idee van Angel dus meer fiction dan science te zijn. En toch, het is een intrigerend idee. Ook de artists impression van de ruimteparasol van Angel is zeer fantasievol.
P+ Webtip: Ruimteparasol van Angel