Spons inspiratie voor zonneceltechnologie
'Technology Review' van het vooraanstaande 'Massachussetts Institute of Technology' (MIT) kwam eind vorig najaar met een indrukwekkend stuk waarvan de inhoud langzamerhand ook in de reguliere vakpers en duurzaamheidssites begint door te dringen. 'New Scientist' pikte het op, alsmede 'Treehuggers", een van P+ favoriete websites.
Waar draait het nu allemaal om? En waarom is deze eenvoudige spons zo interessant voor duurzame ontwikkeling? Het antwoord schuilt in de structuur van het bevallige organisme zelf. Terwijl wij mensen uit zuiver silicium fysisch en met veel energiegeweld plakken voor transistoren voor microchips snijden, pakt de spons dat veel eleganter aan. Uit zeewater haalt de spons kiezelzuur. Dat zet het onderwaterorganisme, in een opmerkelijke prestatie van biologische techniek, om in prachtige, driedimensionale structuren die in nauwkeurig detail door andere sponzen worden gereproduceerd. Doelmatig. Maar - en daar gaat het om - vooral zonder gebruik van de 'heat, beat en treat' methode die volgens Benyus het mantra van industriële wereld is.
Een klein probleempje blijft er nog wel: zuiverheid, of, zo men wil, verontreiniging. Waar een chemicus al opgewonden raakt bij een zuiverheid van twee negens, begint een electronicaingenieur pas belangstelling te tonen bij een zuiverheid van tenminste vier (dus 999,9 promille). Voor zonnecellen - de kathedraal voor de halfgeleiderindustrie - moeten ontwerpers nog een extra hobbel nemen: de afvoer van warmte. Zonder op de details in te gaan - lees daarvoor het stuk - komt het erop neer dat onderzoekers ook dat probleem bijna te boven zijn. Ze hebben al meer dan 30 types van halfgeleider dunne films gemaakt en de fotovoltaïsche eigenschappen van het biomimicry materiaal getest.
Volgende week zullen Daniel Morse, John Gomm en Birgit Schwenzer, allen moleculair biochemici aan de universiteit van Californië (Santa Barbara), de resultaten van hun onderzoek op de American Chemical Society presenteren. En die zijn volgens hen veelbelovend. Nu nog de slag vanuit het laboratorium naar praktijkopstellingen.
P+ webtips:
nabootsers (P+ publicatie)
een nietig sponsje, zo bijzonder (MIT publicatie)
Waar draait het nu allemaal om? En waarom is deze eenvoudige spons zo interessant voor duurzame ontwikkeling? Het antwoord schuilt in de structuur van het bevallige organisme zelf. Terwijl wij mensen uit zuiver silicium fysisch en met veel energiegeweld plakken voor transistoren voor microchips snijden, pakt de spons dat veel eleganter aan. Uit zeewater haalt de spons kiezelzuur. Dat zet het onderwaterorganisme, in een opmerkelijke prestatie van biologische techniek, om in prachtige, driedimensionale structuren die in nauwkeurig detail door andere sponzen worden gereproduceerd. Doelmatig. Maar - en daar gaat het om - vooral zonder gebruik van de 'heat, beat en treat' methode die volgens Benyus het mantra van industriële wereld is.
Een klein probleempje blijft er nog wel: zuiverheid, of, zo men wil, verontreiniging. Waar een chemicus al opgewonden raakt bij een zuiverheid van twee negens, begint een electronicaingenieur pas belangstelling te tonen bij een zuiverheid van tenminste vier (dus 999,9 promille). Voor zonnecellen - de kathedraal voor de halfgeleiderindustrie - moeten ontwerpers nog een extra hobbel nemen: de afvoer van warmte. Zonder op de details in te gaan - lees daarvoor het stuk - komt het erop neer dat onderzoekers ook dat probleem bijna te boven zijn. Ze hebben al meer dan 30 types van halfgeleider dunne films gemaakt en de fotovoltaïsche eigenschappen van het biomimicry materiaal getest.
Volgende week zullen Daniel Morse, John Gomm en Birgit Schwenzer, allen moleculair biochemici aan de universiteit van Californië (Santa Barbara), de resultaten van hun onderzoek op de American Chemical Society presenteren. En die zijn volgens hen veelbelovend. Nu nog de slag vanuit het laboratorium naar praktijkopstellingen.
P+ webtips:
nabootsers (P+ publicatie)
een nietig sponsje, zo bijzonder (MIT publicatie)