Eerst maar eens enkele hardnekkige vooroordelen uit de weg ruimen: voor de Gouden Eeuw heeft Nederland een redelijk rijke wijnbouwcultuur gehad. Met name bezuiden de rivieren wilden de Romeinen eerst, de middeleeuwers later, lekker wegdrinkende wijnen voortbrengen. Vanaf de zeventiende eeuw verdween die wijn cultuur echter. De kleine ijstijd rond 1660 - zie de prachtige wintertaferelen van onder meer Andreas Schelfhout - alsmede de opkomst van het bier gooiden roet in het eten. Maar de nekslag werd de accijns die Napoleon er, ter bescherming van de eigen Franse wijnbouw, op hief. Tel daarbij op dat, in vochtige streken als de onze, meeldauw (een schimmelziekte) een hardnekkig probleem is en dat klassieke rassen (als Riesling, Pinot Gris en Chardonnay) hier niet goed afrijpen, en het is duidelijk dat het wel of geen Nederlandse wijnbouw weinig met klimaatverandering te maken heeft. De Nederlandse wijnbouwer, wijs geworden door die laatste twee ervaringen, past dan ook steeds meer nieuwe rassen (als Merzling of Regent) toe. Die zijn resistent tegen meeldauw en rijpen zo'n drie weken eerder af. "Dat proces is de laatste jaren echter net gestart", zegt Hans Peter Reinders. "Het ontbreekt veel wijnboeren aan kennis over rassen, productie en oogst." Daarom heeft de ETC adviesgroep samen met Wijninstituut Nederland en wijn advies bureau Beurskens de cursus 'biologische wijnbouw en vinivicatie' opgezet. In Wageningen leren zestig wijngaardeniers in tien lessen onderkennen wat biologische wijnbouw inhoudt en welke mogelijkheden er voor diverse wijngaarden zijn. "Biologische producten zijn al jaren in opkomst. Het voordeel is dat onze wijnboeren niet op meeldauwresistente rassen hoeven te spuiten en chemische middelen niet op planten, in de bodem of in het grondwater terecht komen. Bovendien rijpen de nieuwe rassen enkele weken eerder af. Dat is prettig in een vochtig land als Nederland", zegt Reinders. Die voordelen ten opzichte van bijvoorbeeld Frankrijk - waar de nieuwe rassen wegens de regels van de 'appellation controlée' nog niet zijn toegelaten - kan de Nederlandse wijnbouwer goed uitbuiten. "Maar daarvoor moet het kennisniveau wel wat worden opgekrikt", laat Reinders weten. "Bij beginnende wijnbouwers is die kennis matig ontwikkeld. De drank loopt daardoor het risico voor 'suikerbietenwijn' uitgemaakt te worden. Dat imago moeten we niet hebben." De biologische wijncursus is trouwens ook 'work in progress'. Bij Skal, Nederlands' certificeringsorganisatie voor de biologische sector, zijn op dit moment niet alle kenmerken voor biologische wijnbouw uitontwikkeld. "Skal leert dus ook van deze cursus en zal op het eind, tegen de Kerst, met een aantal aanbevelingen komen", besluit de cursusleider. P+ webtips: Wijninstituut Nederland ETC adviesgroep