Meijs geeft in een interview aan wat volgens hem het belangrijkste verschil is tussen "maatschappelijk verantwoord ondernemen" en "maatschappelijk betrokken ondernemen". Dat zit hem vooral in de aard van de vrijwilligersorganisaties, stelt Meijs. Tegen P+: "Bij MVO krijgen bedrijven te maken met stakeholders. Dat zijn meestal organisaties die de wereld willen verbeteren. We noemen deze organisatie NGO's, Non Governmental Organisations. Om hun doel te bereiken, willen ze bedrijven veranderen. Daar zijn vrijwilligersorganisaties in het veld van MBO helemaal niet mee bezig. Dat wil de voetbalclub niet, of de organisatie die bejaarden een dagje mee uit neemt. Hun belang is eerder toegang te krijgen tot middelen, mensen, of media. Een CEO die een dag aan de slag gaat, levert een foto op in de krant of een reportage op de lokale televisie. Dat is voor beiden PR-winst. In de literatuur heten ze NPO's, Non Profit Organisations. Zij hebben geen andere wereld nodig. Ze zijn op zoek naar geld en een paar extra handen."
Maar er zijn meer verschillen. Het Maatschappelijk Betrokken ondernemen is stevig verankerd in de Angelsaksische landen als de VS en Engeland. Daar is een grote cultuur van filantropie, veel meer dan in West-Europa. Schuyt signaleerde zelfs een daling van het bedrag dat bedrijven schenken, ook al is de grote lijn over vele jaren gemeten dat de grootte van het totaal giften toeneemt. Meijs tegen P+: "Je ziet nu twee grote trends. De overheid trekt zich terug. De NGO's nemen de controlerende taak over. Je ziet NGO's zelden overheden aanvallen. Zij richten zich met hun issues op het grote bedrijfsleven. Maar Nederland is ook het land ter wereld met de hoogste inzet van vrijwilligers. De NPO's houden de boel draaiende. Denk aan sportclubs, maar ook gezelligheidsverenigingen: de kaartclub. Hele delen van de dienstverlening en de zorg kunnen alleen draaien op basis van de inzet van mensen die daar geen salaris voor ontvangen."

P+ webtip: Lucas Meijs