Klimaatverandering is 'hot'. Dankzij verontrustende rapporten (als dat van de topeconoom Stern) en de documentaire van ex-vice president Gore beginnen multinationals in te zien dat ze hun energiebeleid wel degelijk moeten veranderen. Ze kunnen moeilijk om de tekenen aan de wand heen: een verwoestende supertornado Katrina, hittegolven in Europa, rap terugtrekkende poolkappen en stervende poolberen. Daarnaast zijn er goede economische redenen aan te wijzen. Zo wil het Westen zich minder afhankelijk maken van olieleverende landen als Rusland en het Midden-Oosten, regimes die politiek gezien vaak instabiel zijn. Europa heeft bijvoorbeeld al een prijs op CO2 uitstoot gezet en de normen voor brandstofefficiëntie in de transportsector aangescherpt. Als gevolg van dat alles neemt de ROI (return on investment) voor vervuilende activiteiten af en die op schone technologieën (zoals wind, zon en biomassa) de laatste drie jaar in hoog tempo toe. Institutionele investeerders springen op die ontwikkeling in. En met een portfolio van een slordige vier miljard hebben Ceres en het 'Investor Network on Climate Risk' ook wat in de melk te brokkelen. Tijdens de laatste aandeelhoudersvergadering van Exxon Mobil stelde deze coalitie voor de CO2 uitstoot van de multinational in kaart te brengen en die met 31 procent te reduceren. Het antwoord van CEO Rex Tillerson? "Als je sex appeal wilt, ga je toch investeren in Shell, met z'n biomassa- en windprojecten? Bovendien is het onduidelijk hoe de Verenigde Staten plafonds op CO2 emissies zet. Als die doelen veranderen, kunnen wij het jaar erop onze doelen aanpassen." Kortom: geloof gewoon dat Exxon z'n efficiency zal verbeteren en alles komt goed. The Economist, van nature toch boegbeeld van liberaal denken, is een andere mening toegedaan. Wie volgens het blad niet meegaat in het proces van 'creative destruction' en z'n beleid op klimaatverandering aanpast, zal de grote verliezer van morgen zijn (lees: Exxon). P+ webtips: Environmental Finance 'Cleaning up' (The Economist)