Hans Broekhuis (1947) heeft weinig meer op met de overheid, na tientallen jaren ervaring met projecten voor moeilijk plaatsbare mensen. Zelfs niet met lokale overheden, die de sociale werkplaatsen (WSW-bedrijven) bestieren. "Ik heb daar hele goede directeuren gezien. Maar ze hebben geen zekerheid om op te bouwen. De WSW-bedrijven zijn vooral een speelbal voor gemeenten, de dupe van politiek geneuzel, en daardoor een goed bedoelde wanorde. Op de een of andere manier besluiten gemeenten dat een WSW-bedrijf geen constante factor mag zijn. Elke keer komt er weer een ander college, die het weer niet snapt."

Het is duidelijk: dr. Broekhuis ziet de ellenlange wachtlijsten alleen verdwijnen wanneer de overheid daadwerkelijk bedrijven ondersteunt. Niet alleen gespecialiseerde sociale ondernemingen, die zich exclusief richten om groepen. Ondernemers die bijvoorbeeld restaurants starten met geestelijk gehandicapten in de keuken en in de bediening. Hij denkt ook aan het reguliere bedrijfsleven. Daar overheerst nu nog steeds angst om mensen aan te nemen die snel ziek kunnen worden. Broekhuis bestrijdt dat: "Een nichtje van mij is schizofreen en wil dolgraag werken. Omdat ze geen werk kan krijgen, verslechterd haar gezondheid. Door hard te werken, word ik beter, zegt ze."

Maar hij is realist genoeg om een financiële zekerheid voor te stellen: een no-risk polis voor alle ondernemingen die mensen met een handicap in dienst nemen. "Je zult zien hoe snel verzekeringsbedrijven daar op inschieten. Een Sociale Ondernemers Kamer kan als belangenbehartiger bepleiten om al dat geld dat nu in het overlegcircuit gaat zitten direct aan die bedrijven ten goede te laten komen, die daadwerkelijk iets doen. Het moet een club zijn die dit geld claimt. Er is geen politieke oplossing mogelijk, maar wel een economische."

P+ webtip: Via Vinci van Broekhuis