Waldo Sexton leefde in de tijd dat Florida sinaasappelbomen aanplantte, lang voordat landen als Costa Rica en Nicaragua dat ook deden. De verkoper uit de staat Indiana probeerde hier een ploeg te verkopen, maar bleef hangen om er de citrusstaat te vestigen. Het toen nog maagdelijke Vero Beach werd zijn uitvalsbasis. Maar het is er voor Amerikaanse begrippen nog steeds heel rustig, met veel grijze pensionados die op het strand druk in training zijn voor het nationale Nederlandse elftal.

Het Driftwood Inn Resort doet authentieker aan dan alle Walt Disney-parken bij elkaar. Zelfs na de herbouw twee jaar geleden, na de aanval van een orkaan, zien de kamers met uitzicht op zee er uit alsof ze tweehonderd jaar geleden in elkaar zijn gezet door een timmerman die zich geen zaagmachine kon veroorloven. De geest van Sexton leeft hier nog in voort, want hij bracht de timmerlieden tot waanzin, wanneer hij weer eens een visioen kreeg met een nieuwe partij aangespoeld wrakhout. Nou ja, visioen. Denk bij het Driftwood aan een enorme saloon waar revolverhelden hun vetes uitvochten, maar dan niet buiten in een stoffige straat, maar lekker fris op een hagelwit strand en onder een strak blauwe hemel, waar de zon je in februari al verbrand.
Een hotel dus dat gegarandeerd een herinnering achterlaat. De prijzen zijn nu ook interessant, vanaf 110 dollar op een doorsnee nacht, oplopend tot 270 dollar voor de Kentucky Driftwood Oceanfront in het weekend, met twee slaapkamers. Het is gasten toegestaan om een keer een klap te geven tegen een van de grote koperen noodklokken die aan de galerij hangen. Het schijnt dat Sexton dat erg waardeert.
P+ webtip: The Driftwood