De agrarisch sociologe Fresco (1952) is verbonden aan de Universiteit van Amsterdam en als Kroonlid van de Sociaal Economische Raad. Ze  maakte de volgende analyse:

“In dit soort complexe conflicten moeten de partijen, gestuurd door de zachte ferme hand van de overheid, in dialoog tot een wetenschappelijke en niet slechts moreel gefundeerde definitie van duurzaamheid komen. Dat is moeilijk en vooral: er is tijd voor nodig. Voor vissers om te innoveren, bijvoorbeeld door mosselteelt in vijvers. En voor langetermijnonderzoek naar wat een verantwoord niveau van schade is.” Fresco doelt hier op de ecologische effecten van het vangen van mosselzaad, waarbij de bodem van de Waddenzee wordt omgewoeld. Een praktijk die volgens de mosselvissers al honderd jaar niet tot schade heeft geleid. Dat moeten zij van de Raad van State nu echter eerst bewijzen.

Fresco houdt de strijdende partijen voor: “De vissers zullen moeten accepteren dat er niet overal gevist kan worden. Het maatschappelijke draagvlak voor hun werk is verschoven. Andere belangen, zoals natuur, wegen nu zwaarder. De natuurorganisaties, die naar verluidt zelf enigszins geschrokken zijn van hun “succes” moeten leren dat hun doelen niet de enige kunnen zijn, waaraan alle andere ondergeschikt zijn.” Fresco doelt hier op economische belangen. Wanneer er plotsklaps geen mosselzaad meer is, zullen mosselvissers failliet gaan en met hun een complete sociale gemeenschap. Fresco, tenslotte: “Niet in de laatste plaats zal er een keurmerk moeten komen om de consument aan te zetten voor duurzaam geproduceerde mosselen.”P+ webtip 1: Website boze mosselvissersP+ webtip 2: Website boze Waddenliefhebbers