Royer is een bezig baasje. Als grafisch ontwerper, leraar en muzikant ontwierp hij in november 2003 voor de eerste keer een Stanker uit een oud olievat en de wielen van een winkelwagentje. Later verhuisde hij vanuit zijn Parijse werkplaats naar Montpellier, in het Zuiden van Frankrijk. Om er via Motxo design allerlei andere gebruiksvoorwerpen te maken. Wie over de plaatjes op zijn website surft, ziet meteen hoe het tweede leven van een olievat eruit ziet.

Onder de Provencaalse zon voegt hij sinds die tijd steeds meer nieuwe modellen aan zijn Stanker serie toe. Al die ontwerpen zijn gebaseerd op de filosofie dat we zogenaamd afval opnieuw gebruiken en daar vervolgens een mooie draai aan geven. "Adopteer het olievat en het vindt zijn eigen plaats en doel. Vertrouw er je kostbare bezittingen aan toe, geef het een knuffel (het is sensueel), praat ertegen (niet te luid) maar bovenal: hou ervan (voor het leven)" schrijft de ontwerper.

Lef kan Royer niet worden ontzegd. Hij laat ook de keerzijde zien. Bijvoorbeeld door een superkritisch artikel uit New York Times Magazine te plaatsen. En die was ronduit vernietigend. De kop Hacking through the eco-chic overhype geeft meteen al de toonzetting aan. Hebben we deze koffietafel uit oude olievaten nu werkelijk nodig?

NY Times Magazine vindt van niet. Je kan het beter omsmelten tot fluitjes voor de milieupolitie. Negen van de tien nieuwe staalproducten worden immers gerecycled. Koop dus maar een mooiere tafel voor de helft van de prijs en gebruik je besparing om je auto- en vliegreizen klimaatneutraal te maken, zo luidt het oordeel. P+ vindt van niet: over smaak valt zeker te twisten. Royer kan vanuit vernietiging wel degelijk mooie dingen maken.

P+ webtip:
Stanker Design