Piet-Hein Spieringhs (1961) heeft zijn eigen landbouwgronden in Culemborg en De Bilt. “Daar komen van oudsher al wilgentenen vandaan. De grond was er vroeger te zwaar om te bewerken. Maar wilgen groeiden er uitstekend. Je haalt er elke twee, drie jaar een goede oogst vanaf. Voor manden om het jaar. Daar heb je dunne waterloten voor nodig. Maar voor de schuttingen gebruik ik de dikkere wilgenstokken.” Zelfs het Openluchtmuseum gaf hem een opdracht, voor een “tuun” van maar liefst 180 meter lengte.

Spieringhs begon als mandenmaker. Hij beheerst alle klassieke mandvormen en kan zelfs Ierse kreeftenfuiken maken. “Maar ik kon niet meer op tegen die goedkope Chinese handjes. Dat werd voor mij een hele kale boterham en hele pijnlijke handen. Toen ben ik met de schuttingen begonnen en dat loopt goed.” De vlechter is ZZP-er en maakt gebruik van een klein netwerk van freelancers. “Manden maak ik nog wel op beurzen. En in Frankrijk geef ik in de zomer een week les in het oude ambacht van de mandenmakers.”

Hij moet niets hebben van “grijzewollensokken”. Toch voldoet zijn product aan de hoogste milieueisen. Wilgen groeien snel, zonder mest of vergif. “En voor de palen gebruik ik hakhout van Franse kastanjes. Ik hoef dus niet eerst de halve aarbol over te sjouwen. Ook die kastanjes groeien weer terug, op dezelfde stobbe.”

Waarom maakt hij er eigenlijk geen groot bedrijf van, zodat je zijn  schuttingen overal in tuincentra kunt kopen? “Omdat de grond in tuinen nooit egaal is, zeker niet in net opgeleverde nieuwbouwwijken. Je moet dus ter plekke vlechten, om de bovenkant horizontaal te krijgen. Het is maatwerk. Maar dat staat die schutting er ook zeker tien jaar. Je kunt er ook een wilg voorzetten. Dat is een mooi contrast, want je ziet nieuw hout en daarachter het proces van verwering. Je kunt er ook een klimop doorheen laten groeien. Dat verlengt uiteindelijk de levensduur, omdat die groeier de functie van de kastanjepalen gaat overnemen.”

P+ webtip: De Vlechterij