Het is een renovatie volgens de principes van het Passiefhuis. Dat wil zeggen: de temperatuur van de bewoners en de warmte van de apparatuur in de woningen moet vrijwel voldoende zijn om de zeer luchtdichte panden aangenaam te laten zijn. Ook zonne-energie levert een bijdrage. Zonneboilers zorgen voor warm water.

Oude historische panden mogen toch niet veranderd worden? Dat gold ook voor de voorgevels van de Sleephelling, die vallen binnen het beschermde stadsgezicht van het Rotterdamse Noordereiland. Wat doe je dan met een dun eensteensgeveltje zonder spouw? Tegen de binnenzijde van de buitenmuren gingen zwaar geïsoleerde voorzetwanden met zowat een halve meter aan steenwol. De bestaande schuiframen bleven. Daarachter kwam wel een tweede raampartij met HR++-isolatieglas (dubbel glas). De luchtlaag tussen de oude en de nieuwe kozijnen isoleert ook. Net als de zonwering daarin, ’s zomers. Die houdt de hitte buiten en dat is nodig ook: als de zon op de ruiten staat, geven die meer hitte af dan welke radiator ook.
 
Voor de achterzijde van de vijf etages hoge panden golden minder strenge welstandsnormen. Tegen de buitenmuur werd daarom een nieuwe muur van 350 mm piepschuim (polystyreen) gezet. Denk aan enorme witte blokken, zoals van een iglo. Organische wapeningsmortel en afwerking met sierpleister gaven de panden weer een authentiek historisch gevoel. De grote raampartijen zijn van hoogwaardig isolatieglas in drie lagen, gevuld met het edelgas radon. En ze kunnen allemaal open.

Architect Andries Laane (1955) zegt in BouwTrends: “We wilden gewoon laten zien dat dit kon. Het zet weinig zoden aan de dijk om nieuwe woningen nog iets meer efficiënt te maken. Er wordt veel te weinig gebouwd en de energiebesparing is onvergelijkbaar met de winst die we kunnen boeken wanneer we alle bestaande woningen op deze manier klaar maken voor de toekomst.”

P+ webtip: BouwTrends over Sleephellingstraat