De angstmotieven voor het afgaan van de tijdbom zijn divers. Velen vrezen dat de aarde simpelweg niet in staat is zoveel monden te voeden. Anderen zien met afgrijzen hoe de bewoners van minderbedeelde landen zo snel mogelijk het westerse consumptiepatroon probeert te evenaren, als ze maar even de kans krijgen. Ze vragen zich af of het milieu dat wel kan dragen: als alle Chinezen auto gaan rijden, wat dan? Er leven ook onderbuikgevoelens: waar de bevolking in Europa aan het krimpen is, groeit die in de islamitische wereld en in Afrika volop door. Dat de wereldbevolking voorlopig blijft groeien, staat vast. Als we demografen mogen geloven stijgt de wereldbevolking naar acht miljard in 2025 en naar negen miljard in 2045/2050, grote rampen en andere onverwachte gebeurtenissen daargelaten. Over aantallen daarna is weinig te zeggen. Maar het ziet er nu naar uit dat groei van de wereldbevolking stopt, en mogelijk zet daarna een wereldwijde krimp in. Voor grote delen van de wereld is dat zo goed als zeker. Zijn de angsten voor de groeiende wereldbevolking terecht? Fred Pearce, een Britse wetenschapsjournalist (New Scientist, The Independent en The Guardian) die onlangs het spraakmakende boek Volksbeving schreef, is stellig: "De kwestie waar het om draait, is niet het aantal mensen op aarde. Twee miljard mensen erbij is het probleem niet. Misschien wel op lokaal of regionaal niveau, niet op wereldschaal. Totdat iedereen rijk wordt en vlees gaat eten en auto gaat rijden. Waar het dus om gaat, is ons consumptiepatroon en de manier waarop we die consumptiegoederen produceren. Zeker, de Chinezen willen rijk worden. Zeker, de Indiërs willen rijk worden. En ze volgen tamelijk slaafs onze manieren om dat te bereiken. Dus wíj moeten veranderen. Het echte probleem is het westerse model."Lees verder het artikel in P+ of download de PDF van de website.P+ webtip: Einde babyboom (PDF)