Studente ontleedt voorwaarden voor CO2-productlabeling
Onder welke voorwaarden zijn alle bedrijven in een keten bereid informatie met elkaar te delen over de hoeveelheid CO2-die bij de productie wordt uitgestoten, de ‘carbon footprint’? Op die vraag heeft de studente Sylvia Feilhauer het antwoord gevonden. Met haar briljante scriptie won ze de KPMG RSM Sustainbility Master Thesis Award 2013.
Laten wij er eens van uitgaan dat onze meest geciteerde econoom Richard Tol gelijk heeft. Dat het Europese systeem van emissierechten gedoemd is te verdwijnen. Dat het ook veel verstandiger is om niet afzonderlijke bedrijven emissierechten te geven. Dat je veel beter bij invoer een nieuwe belasting kunt heffen op de hoeveelheid CO2 die een product heeft uitgestoten. Dat je daarmee ook voorkomt dat Europese industrie naar China verdwijnt, dat zich niet bindt aan de Europese emissierechtenhandel…
Dan komt de thesis ‘Product Carbon Footprinting’ van de Duitse Sylvia Feilhauer als een godsgeschenk uit de hemel vallen. Want: zij beschreef wat er nodig is om die CO2-uitstoot per product te kunnen verzamelen. De studente aan de Erasmusuniversiteit zocht zich een ongeluk naar wetenschappelijke literatuur over dit onderwerp, maar kon het niet vinden. Daarop besloot ze dat ‘het delen van informatie in een keten’ haar eigen onderwerp zou gaan worden. “Hoe weten een hele reeks van partijen in een keten, vanaf toeleveranciers, transporteurs, verkopers tot aan de consument met elkaar waarde te creëren?”
Vervolgens reisde ze af naar Zwitserland, waar de supermarktketen Migros nu al CO2-labels op sommige producten plakt. Er zit er een op slagroom, maar ook op rijst van Italiaanse oorsprong. Ze wist toestemming te krijgen om niet minder dan zes case studies uit te werken, variërend van kattenbakvulling tot aan tissuepapier.
Op basis van haar onderzoek formuleerde ze vervolgens vijf voorwaarden waaraan moet worden voldaan, willen alle partijen in de keten bereid zijn tijd en kosten te steken in het verzamelen van informatie over de carbon footprint. Een van die voorwaarden is bijvoorbeeld dat de producent kan rekenen op een langdurige relatie met de eindafnemer. Ook moet er een hoge mate van vertrouwen tussen de partners zijn. En als de eindproducent maar een kleine partij is, die de keten niet domineert, ook dan is de kans niet groot dat een producent een ‘carbon audit’ gaat opzetten.
De jury van de prijs, waar ook de hoofdredactie van P+ deel van uitmaakt, besloot Feilhauer unaniem de prijs toe te kennen. Dat was voor het eerst in de geschiedenis van deze prijs, bedacht door hoogleraar Rob van Tulder. Directeur Strategie en Innovatie Jan van den Herik van KPMG en oud-issue manager Tim van Kooten van Shell maakten de uitslag van deze ‘exellente studie’ deze week bekend. Van den Herik toonde haar via een Skype-verbinding de reusachtige cheque ter waarde van 1000 euro – ze woont inmiddels in Zurich.
De tweede prijs ging naar Anne Manon Wijnbergen, een van de twee Nederlandse studentes die was genomineerd. Ook haar onderzoek, over de beperkingen van microkrediet, goed voor een prijs van 500 euro, kreeg veel lof van de jury:
Van Kooten zei: “Anne Manon Wijnbergen presented a thesis that evaluates the role of microfinance in abating poverty, entitled: “An evaluation of microfinance as an effective instrument for poverty reduction” This great piece of work highlights the dark sides of microfinance, thereby offering new insights into this topic. The thesis has practical relevance, even though the implications for financial institutions could have been further articulated. It is not clear for the jury why microfinance becomes less effective when too many Micro Finance Institutions are operating in the same area. And also the direct links between microfinance and the issues of Hunger, School Attendance and combating HIV/Aids needed more substance and clarification. If Anne would have consulted some MFI’s, governments and other relevant stakeholders and shared here conclusions with them, the thesis would have created more insight and therefore more value at the end.”
Vanwege de vertrouwelijkheid van delen van haar onderzoek, kunnen wij de Thesis van Feilhauer niet als PDF-document vrijgeven. In het komende nummer van P+ verschijnt echter een interview met de prijswinnares.