CSRD: Paniek in heel Europa
De juriste Lara Muller overziet als geen ander hoe verstrekkend de gevolgen van de Europese Richtlijn CSRD zullen zijn. Niet langer zullen duurzaamheidsverslagen kunnen dienen als marketinginstrument, nu er duidelijke eisen aan de verstrekte cijfers worden gesteld. “Dit is het einde van greenwashing”, zegt ze dan ook. In heel Europa is paniek, over het vele werk dat bedrijven en accountants te wachten staat, die nog niets of weinig aan duurzaamheidsverslaggeving hebben gedaan.
“Ja, er is paniek”, bevestigt Muller. “Grote onrust in het bedrijfsleven dat hiermee geconfronteerd wordt. Dat heeft verschillende redenen. Ten eerste: de reikwijde van de CSRD is veel groter dan de rapportageverplichting die er nu ligt. Het zijn nu nog alleen grote beursgenoteerde bedrijven die moeten rapporteren over hun duurzaam beleid. Zij vallen nu nog onder de Non-Financial Reporting Directive (NFRD).”
Aan deze oudere Europese wetgeving uit 2015 moesten ongeveer 11 duizend bedrijven voldoen. Met de CSRD worden dat er bijna 50 duizend.
Muller: “De groep bedrijven wordt met de CSRD dus aanzienlijk uitgebreid, inclusief het grote mkb. Er worden dus heel veel bedrijven opeens geconfronteerd met een rapportageverplichting die ze tot nu toe echt nog nooit op de radar hebben gehad. Dus ja, een hele grote groep denkt: wat overkomt me nu? Je moet je ook voorstellen dat als jij een bedrijf bent met 250 tot 500 man, dan kun je denken dat dat groot is, maar dan heb je echt niet hele rapportageafdeling staan, zoals een Ahold of een ABN AMRO. Voor die mensen is het nieuw. Die hebben daar gewoon de mensen en de kennis niet voor, op dit moment. Die denken dus: hoe dan?
“Tweede is dat de CSRD gekoppeld is aan de Europese Taxonomie. Dat is een classificatiesysteem, eigenlijk een encyclopedie. Ik ben twee jaar lang benoemd geweest als adviseur van de Europese Commissie. Er zijn 50 mensen geselecteerd, uit 7000 aanmeldingen, die een permanente plek kregen op het Platform for Sustainable Finance. Dat is een officieel adviesorgaan.
Wij kregen de taak: gaan jullie nu in eerste instantie eens op 100 economische activiteiten zitten, bijvoorbeeld het aanleggen van een weg of het bouwen van een gebouw. En geef dan eens aan welke 100 van die activiteiten de meeste druk leggen op het milieu, maar ook de grootse potentie hebben om verduurzaamd te worden, de meeste impact hebben. Op welke van de door de 6 geselecteerde milieudoelstellingen hebben deze activiteiten de meeste impact? En als je die koppeling hebt gelegd, wat moet je dan veranderen, willen die activiteiten zo duurzaam mogelijk worden?
Daarvan hebben we gezegd: dat gaan we dus vaststellen op een zo meetbaar objectief mogelijke manier, gebaseerd op wetenschappelijke inzichten over wat mogelijk is. En: wat in lijn is met de doelstellingen van een klimaatneutraal Europa. Daar hebben we dus met 50 man, ondersteund door 200 adviseurs, onze stinkende best voor gedaan. We hebben die activiteiten zo concreet en zo meetbaar mogelijk in echt meetbare eenheden gedefinieerd. Waar moeten deze aan voldoen, willen we kunnen zeggen: dat is nu sustainable. Die lat ligt dus best wel hoog.”
Eerder was Muller vicevoorzitter van de commissie Internationaal Ondernemen bij VNO-NCW en zes jaar ‘Head of Public Affairs’ bij baggermaatschappij Boskalis. Zij volgde op Harvard University een strategieprogramma ‘Creating Shared Value’ van de beroemde managementgoeroe Michael E. Porter. Zijzelf geeft sinds tien jaar les op Nyenrode Business Universiteit en aan cursisten van het Impact Centre Erasmus, die zo al jarenlang worden voorbereid op strengere regels voor duurzaamheidsverslagen. Muller spreekt in dit interview op persoonlijke titel.
Verder lezen P+ Special 'Accountants en mkb in paniek'
“Ja, er is paniek”, bevestigt Muller. “Grote onrust in het bedrijfsleven dat hiermee geconfronteerd wordt. Dat heeft verschillende redenen. Ten eerste: de reikwijde van de CSRD is veel groter dan de rapportageverplichting die er nu ligt. Het zijn nu nog alleen grote beursgenoteerde bedrijven die moeten rapporteren over hun duurzaam beleid. Zij vallen nu nog onder de Non-Financial Reporting Directive (NFRD).”
“Wat overkomt me nu?”
Aan deze oudere Europese wetgeving uit 2015 moesten ongeveer 11 duizend bedrijven voldoen. Met de CSRD worden dat er bijna 50 duizend.Muller: “De groep bedrijven wordt met de CSRD dus aanzienlijk uitgebreid, inclusief het grote mkb. Er worden dus heel veel bedrijven opeens geconfronteerd met een rapportageverplichting die ze tot nu toe echt nog nooit op de radar hebben gehad. Dus ja, een hele grote groep denkt: wat overkomt me nu? Je moet je ook voorstellen dat als jij een bedrijf bent met 250 tot 500 man, dan kun je denken dat dat groot is, maar dan heb je echt niet hele rapportageafdeling staan, zoals een Ahold of een ABN AMRO. Voor die mensen is het nieuw. Die hebben daar gewoon de mensen en de kennis niet voor, op dit moment. Die denken dus: hoe dan?
“Tweede is dat de CSRD gekoppeld is aan de Europese Taxonomie. Dat is een classificatiesysteem, eigenlijk een encyclopedie. Ik ben twee jaar lang benoemd geweest als adviseur van de Europese Commissie. Er zijn 50 mensen geselecteerd, uit 7000 aanmeldingen, die een permanente plek kregen op het Platform for Sustainable Finance. Dat is een officieel adviesorgaan.
Wij kregen de taak: gaan jullie nu in eerste instantie eens op 100 economische activiteiten zitten, bijvoorbeeld het aanleggen van een weg of het bouwen van een gebouw. En geef dan eens aan welke 100 van die activiteiten de meeste druk leggen op het milieu, maar ook de grootse potentie hebben om verduurzaamd te worden, de meeste impact hebben. Op welke van de door de 6 geselecteerde milieudoelstellingen hebben deze activiteiten de meeste impact? En als je die koppeling hebt gelegd, wat moet je dan veranderen, willen die activiteiten zo duurzaam mogelijk worden?
Daarvan hebben we gezegd: dat gaan we dus vaststellen op een zo meetbaar objectief mogelijke manier, gebaseerd op wetenschappelijke inzichten over wat mogelijk is. En: wat in lijn is met de doelstellingen van een klimaatneutraal Europa. Daar hebben we dus met 50 man, ondersteund door 200 adviseurs, onze stinkende best voor gedaan. We hebben die activiteiten zo concreet en zo meetbaar mogelijk in echt meetbare eenheden gedefinieerd. Waar moeten deze aan voldoen, willen we kunnen zeggen: dat is nu sustainable. Die lat ligt dus best wel hoog.”
“Een duurzame definitie op activiteitenniveau”
Muller doet een voorspelling: “Wat we nu gaan zien, is dat heel veel bedrijven die met goede bedoelingen bezig zijn geweest, eigenlijk maar heel weinig richting hadden. Ze moeten zich nu afvragen: waar moet ik nou naar toe? Waar moet ik nou precies aan voldoen? Wie bepaalt voor mij wat duurzaam is? Als je 100 verschillende definities hebt, dan gaat iedereen zijn eigen ding doen. Daar maken we nu met de CSRD een eind aan. We hebben nu 1 meetlat, bepaald door een onafhankelijk platform. Daar zaten ngo’s in, het bedrijfsleven, wetenschappers, mensen uit branches. Kortom: dit is een soort consensusmodel geworden: een definitie op activiteitenniveau.”Wie is Lara Muller?
Lara Muller (1974) is directeur ‘Publieke sector’ bij Invest International, de investeringsmaatschappij die projecten financiert die de realisatie van de SDG’s in ontwikkelingslanden dichterbij brengen - met name SDG 8 Decent Jobs en SDG 13 Climate Action. Invest International is voor 49 procent het eigendom van FMO, de Nederlandse ontwikkelingsbank en voor 51 procent van het ministerie van Financiën.Eerder was Muller vicevoorzitter van de commissie Internationaal Ondernemen bij VNO-NCW en zes jaar ‘Head of Public Affairs’ bij baggermaatschappij Boskalis. Zij volgde op Harvard University een strategieprogramma ‘Creating Shared Value’ van de beroemde managementgoeroe Michael E. Porter. Zijzelf geeft sinds tien jaar les op Nyenrode Business Universiteit en aan cursisten van het Impact Centre Erasmus, die zo al jarenlang worden voorbereid op strengere regels voor duurzaamheidsverslagen. Muller spreekt in dit interview op persoonlijke titel.
Verder lezen P+ Special 'Accountants en mkb in paniek'