Hij printte al een huis, een hut en muurschermen. Objecten die opvallen door hun organische vormen. Maar Enrico Dini ziet als droom een open kathedraal voor zich, omhoog rijzend als reusachtige bomen en opgebouwd uit de grond waarop hij staat.

Het basisidee van de Italiaan Dini (1962) is even simpel als duurzaam. Je moet een constructie bouwen van goedkoop zand, of van de grond waarop het staat. Dat scheelt een hoop gesjouw met materialen. De civiel-ingenieur zag zijn fabriek voor schoenen weglopen naar Azië en begon aan een avontuur waarin hij inmiddels drie miljoen euro investeerde. De naam van zijn bedrijf: D-Shape.

Dini was deze week te gast op de beurs Materia in de Jaarbeurs en verbaasde een zaal vol toeschouwers. Voorlopig staat hij te boek als de bouwer van de grootste 3D-printer ter wereld. Nu de toepassingen nog.

Een bekentenis vooraf. Dit is het allereerste stuk dat wij ooit over 3D-printing schrijven. Heel wat duurzaamheidsadepten lopen er al langer mee weg, maar wij vertrouwen het zaakje niet. Lekker thuis van alles printen, zonder vervoerskosten? Het zal wel. Nog meer plastic zeker, om de verbrandingsovens mee te vullen. Bioplastics? Wie levert die dan? Hoeveel spullen hebben wij in huis die behalve een vorm ook nog wat andere attributen behoeven om te functioneren? Wat hebben wij aan een plastic flesje voor kauwgumpjes wanneer daar geen kauwgumpjes in zitten?

Maar de reusachtige printer van Dini, dat is een ander verhaal. Voor hem verbreken we ons stilzwijgen, een eer die hij als een kind zo blij ontvangt. Dini kan inmiddels wel een paar opdrachtgevers gebruiken en wij willen hem er graag aan helpen.

We weten op dit moment zelfs geen betere suggestie voor stedenbouwers die nog ergens een fantasierijke natuurlijke wand willen neerzetten. Publiciteit en duurzaamheidswinst verzekerd. Veel goedkopere bouwmaterialen vind je nergens. Zelfs met de installatie erbij moeten de kosten 30 tot 50 procent lager uitvallen dan bij traditioneel bouwen. CO2-uitstoot? Nihil, zeker als er met groene stroom wordt gewerkt. De printer gebruikt geen cement.

Hoe werkt zijn systeem? Eigenlijk heel simpel. Hij bouwt op de plaats waar het object komt te staan een geraamte op, dat lijkt op de balken van een bedrijfshal. Daarin wordt de printinstallatie opgehangen. De grond waarop het object komt te staan, kan meestal goed uit de nabije omgeving worden gehaald. Het geheim van Dini zit in het bindmiddel, waarvan hij ook verzekerd dat het uit natuurlijke chemische bestanddelen als magnesium bestaat, dat overvloedig op deze aarde aanwezig is. Het bindmiddel verandert de zandlaag in een keiharde rots. En zo begint hij te bouwen, eigenlijk zoals een metselaar dat ook doet: laagje voor laagje. Laagje zand, laagje bindmiddel, et cetera. De spuitkoppen zijn gebaseerd op Water Jet Technology. De printer werkt langzaam het model uit dat met elke denkbare CAD-software kan worden ontworpen: Rhina, SolidWorks, Solid Edge.

De vormen die Dini tot nu maakte zijn rond, zoals de natuur zelf, die geen hoeken kent. Er kunnen natuurlijk wel rechte lijnen worden gemaakt, zoals hij aantoonde in de vorm van een traditioneel huis. “Maar daar schaam ik me voor. Met deze printer kun je juist vormen maken die natuurlijk zijn.”

Wij mochten na zijn presentatie even apart met hem praten. Hij vertelde enthousiast over zijn vader, die de eerste scooter (Vespa) ontwierp, over zijn eigen bedrijf, over de werking van zijn 3D-printer.  Het interview komt in een van de volgende nummers van P+ te staan. Tegen die tijd hopen we te weten of zijn droom gaat uitkomen. Hij neemt op dit moment deel aan een wedstrijd, waarvoor hij het ontwerp indiende voor een Gaudi-achtige kathedraal, maar dan een organisch structuur in de open lucht, met bogen die tot hoog in de hemel rijken. Alsof je in de Redwood forests aan de Amerikaanse westkust staat en omhoog kijkt.

Een Italiaans filmje van 5 minuten over Enrico Dini
 

De beurs Materia met Material Xperience

Het bedrijf van Enrico Dini