Greenhushing verdringt greenwashing. Eerst ontnam ‘greenwashing’ het zicht op wat bedrijven werkelijk aan duurzaamheid deden. Steeds vaker is het ‘greenhushing’ wat het zicht op bereikte duurzame doelen ontneemt.

Die ontwikkeling signaleren lector Marleen Janssen Groesbeek en Jan Bom in de P+ Special ‘Duurzaam in donkere dagen’. Studenten accountancy aan Avans Hogeschool accepteren ‘green hushing’ als een gegeven. 

Eerst werd ondernemingen verweten aan greenwashing te doen. Dit door marketing- en communicatieafdelingen opdracht te geven bedrijfsactiviteiten duurzamer voor te stellen dan ze in werkelijkheid waren. ‘Groene leugens’, reageerden ngo’s op deze uitingen.

Duurzame gegevens achterhouden

In het geval van greenhushing houden bedrijven juist informatie over duurzame vorderingen achter. Of ze rapporteren helemaal niet meer over welke duurzame doelen worden nagestreefd, zoals de reductie van CO2-uitstoot. De reden? Kritiek voorkomen. Maar deze angst kan het duurzame ambitieniveau verlagen en het leerproces tussen ondernemingen vertragen. Wie inspireert anderen nog, door Best Practices in alle openheid te presenteren en ervaringen te delen?

Het is een van de vele vragen die twee vierdejaars studenten accountancy aan Avans Hogeschool voor hun afstudeerproject gaan stellen aan vier grote beursgenoteerde bedrijven. Andy Lam en Quno Offermans onderzoeken hoe deze bedrijven risico’s integreren in hun strategie. Zit er verschil tussen de rapportage en de werkelijkheid, getoetst aan wat er nog over is van de oorspronkelijk bedoelde Europese duurzame rapportage-richtlijn CSRD? 

Veiligheid van toevoer grondstoffen

Lam en Offermans zeggen: “Als bedrijven nu praten over risico’s, dan gaat het over geopolitieke risico’s. Neem de toevoer van zeldzame aardmetalen, een van de kritieke grondstoffen waarin China een cruciale positie heeft. Wat zou het betekenen wanneer de toevoer stopt, bijvoorbeeld door oorlog? Hoe kunnen bedrijven dan toch verder gaan, wanneer ze deze grondstoffen niet meer door China aangeleverd krijgen? Wat betekent dit voor hun supply-chain?”

Het voorbeeld toont volgens de studenten aan dat bedrijven wel door moeten gaan met duurzaamheid, maar nu onder noemers als ‘waardebehoud’ en ‘circulair werken’. “Hoe kun je die materialen behouden, en zo je afhankelijkheid van andere landen en je supply chain verminderen?” 

Niet rapporteren bij afhankelijkheid

Of die strategie altijd een neerslag zal krijgen in de rapportage, is een andere vraag, waar ze antwoord op zoeken. “Stel nu dat een onderneming voor een bepaalde kritische grondstof afhankelijk is van één enkele leverancier. En dat wordt in het verslag gerapporteerd. Die leverancier ziet dat ook en denkt misschien: dan kan ik mijn prijs wel verhogen. In dat geval snappen we greenhushing wel.”