Jij hebt het mooiste portret van mij ooit gemaakt, bekende fotograaf Harry Meijer mij eens. Een onverwachte opmerking. Hij was vaker kritisch dan complimenteus. Maar ik begreep ook wel, dit zou een erg ongepaste foto geweest zijn voor op zijn sobere, zwart-witte overlijdenskaart. Arme Harry, nog maar 73 jaar. 

We waren samen op reportage in Brazilië, diep in de Amazone. Ons reisdoel: de Nederlandse ‘apoloog’ Marc van Roosmalen, die allerlei soorten gevangen apen opving en weer leerde in het wild te overleven. Een prachtige missie. Ik doopte hem dan ook tot ‘een nieuwe Noach’. 

Het was een van Van Roosmalens meest ‘tamme’ apen die dol was op knuffelen. Een heerlijk ruikende wolaap. Het dier kroop bovenop de schouders van Harry en keek daar hoog gezeten recht in de lens. Harry ook, met een bril die door de klimpartij wel heel erg scheef op zijn hoofd was komen te staan. Erg grappig. Maar niets voor op een rouwkaart. Daar leverde Harry een andere foto voor waarop hij beide duimen optimistisch omhoogsteekt, maar tegelijkertijd gereformeerd streng in de lens kijkt.

FNV Magazine grootste bereik Nederland

Ons verhaal over Brazilië kwam op de cover van FNV Magazine te staan, waar Harry en ik bijna 15 jaar voor werkten. Volgens onderzoeksrapporten bereikten we met deze uitgave zo’n 1,1 miljoen mensen: vakbondsleden en hun huisgenoten. Het moet voor de eeuwwisseling het tijdschrift met het grootste bereik in Nederland zijn geweest. Of het moet de Autokampioen van de ANWB geweest zijn. Dat spande erom. Ikzelf denk dat wij wonnen. FNV Magazine verscheen elke twee weken, de saaie gids van de ANWB viel minder frequent op de mat. 

Harry was het type fotograaf dat zich niet makkelijk liet sturen. Daar waar cameramensen van de omroepen de wensen van een regisseur zonder discussie in beeld brengen, nam Harry een autonome houding aan. Hij ging heel graag mee op reis maar besloot op de plaats van bestemming zelf welk beeld de moeite waard was om er een diarolletje aan te spenderen. 

Volgorde: schilder, fotograaf

Ook maakte hij na het bijwonen van redactievergaderingen van FNV Magazine zelfstandig fotocollages; beelden van opstellingen die hij in zijn studio opbouwde. Deze covers preludeerden op de schilderijen die hij later ook begon te maken, creatief werk dat hij achteraf van grotere waarde achtte dan zijn foto’s. Op zijn overlijdenskaart staat dan ook: ‘schilder, fotograaf’. In die volgorde. Het was geen hobbyisme van hem. Harry had de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam gevolgd en ook de Rijksacademie voor Beeldende Kunsten.

Toen Harry ziek werd, heeft hij zijn laatste energie gestoken in het veilig onderbrengen van zijn verzameling vaak wat surrealistische schilderijen. De jaren die hij bij de vakbeweging in beelden vastlegde, moeten nog uitgezocht worden en een veilige plek in een archief krijgen. Harry schoot met zijn Hasselblad mooie portretten van FNV-voorzitters als Johan Stekelenburg, Lodewijk de Waal en Hans Pont, die zich liet portretteren met zijn twee prachtige dochters. Die mij vertelden wat voor man hun vader was. Harry liet ze glimlachen, ook al raakte hij die opgelegde emotie op het laatst erg beu.

De nachtmerrie onder de ziektes

Harry had dus de spierziekte ALS, de nachtmerrie onder de ziektes, waarbij het zenuwcentrum één voor één alle spierfuncties uitschakelt. Voordat het ondraaglijk werd, heeft hij het leven losgelaten. 

Harry wil aanstaande dinsdag 23 september op zijn informele afscheidsbijeenkomst in de Majellakapel, Iepenlaan 26 in Bussum (om 14.00 uur) dan ook geen bloemen. Liever een bijdrage aan het ALS fonds. 

Rest in Dreams, Harry.

Jan Bom, 20 september 2025