De investering in de nu nog unieke sorteermachine voor gebruikte kleding kan al na 2 jaar zijn terugbetaald. Dan is de investering van iets meer dan 400.000 euro er al uit. Dit berekende initiatiefnemer Hans Markowski van KICI tijdens de wereldpremière van deze intelligente lopende band, die katoen en andere textiel sorteert op grondstof.

Markowski is directeur van inzamelaar KICI en stond aan de wieg van deze revolutie in de textielsector. Nu is het nog zo dat de helft van alle ingezamelde oude kleding te slecht is om naar Afrika of Oost-Europa door te sturen, om het daar opnieuw te verkopen. Het is het oude verdienmodel dat veel geld genereert voor Goede Doelen, in het geval van KICI het Rode Kruis Nederland. Maar het is te duur om de enorme restfractie (ruwweg 50 procent) door mensenhanden te laten sorteren: het is bovendien erg moeilijk om alle soorten en kwaliteiten van materialen te herkennen. Nu de intelligente computer van de sorteermachine dit wel kan, is het mogelijk om aan grote kledingconcerns en textielproducenten grote partijen gebruikte katoenvezel aan te bieden. Dit kan verwerkt worden in nieuwe mode-artikelen.

Markowski rekende het publiek van de conferentie ‘Closing the Loop’ voor hoe dit nieuwe duurzame businessmodel kan gaan werken. Markowski over de achtergrond van deze vinding: “Oude kleding, ook niet verkoopbare kleding, vertegenwoordigt nog steeds een waarde. Die prijs wordt steeds interessanter naarmate de prijzen van ruwe grondstoffen stijgen. Naarmate de restfractie beter gesorteerd is, kan die waarde steeds verder stijgen. Zeker als je daarna ook op kleur sorteert, kan dit de kosten van opnieuw verven voorkomen. Dit alles nog afgezien van de hoge milieukosten die het telen van katoen met zich meebrengen.”

De allereerste sorteermachine zoals deze nu bij Wieland in Wormerveer staat, moet 431.000 euro kosten. De meeste kosten zitten niet in de lopende band of de automatische blaasmondjes, die een katoenen T-shirt in de bak katoen blaast, of een wollen trui in de bak wol. De kosten zitten hem vooral in de computer die de stoffen herkent en de blaasmondjes op tijd in werking stelt. Markowski: “Met een verwachte levensduur van tien jaar, onderhoudskosten en updates van de software kom je op een jaarlijkse afschrijving van iets meer dan een ton. Het apparaat kan bediend worden door anderhalve man, in wisseldienst, zodat de personeelskosten beperkt blijven tot 37.500 euro per jaar.”

Markowski telde de kosten bij elkaar op, inclusief de benodigde energie en berekende: “Om uit de kosten te komen is een opbrengst van 2 tot 4 eurocent per kilo nodig, afhankelijk van de hoeveelheid kilo die per jaar wordt verwerkt.”

Is dat een realistisch aanbod? Volgens Markowski wel, die afgaat op de steeds hogere prijzen die gevraagd worden voor ruwe katoen uit India, China en Afrika. “We mogen verwachten dat wanneer we 100 procent zuivere fracties aanbieden, we prijzen kunnen vragen van 30 tot 50 eurocent per kilo.”

De prijzen van ‘virgin cotton’ op de wereldmarkt zijn aan enorme schommelingen onderhevig. In maart 2011 moest er voor een Pound meer dan 225 dollarcent betaald worden. Sinds juni 2007 kwam de prijs nooit onder de 50 dollarcent per pound. Het eerste halfjaar van 2012 schommelde de prijzen rond de 90 dollarcent.

De conclusie van zijn rekensom: “Wanneer je praat over Return on Investment (ROI), betekent dit dat de machine in 2,1 jaar is terugbetaald. Wanneer er continue wordt doorgewerkt, is deze terugverdientijd zelf heel wat korter. Dat zou kunnen, door de sorteermachine op commerciële basis te verhuren aan andere sorteerbedrijven. Alles wat daarna aan herwonnen textiel wordt verkocht, is pure winst.”

Marlowski toonde daarop een slide die aangaf dat bij een hoeveelheid gesorteerd textiel van 12,4 miljoen kilo per jaar de machine al na een half jaar winstgevend kan zijn.

De PDF van de Engelstalige presentatie van Markowski is gratis te downloaden. Zie de linkerkolom, onderaan.

De website van het consortium Textiles4Textiles.