Een Toren van Babel opgebouwd van dierlijk vet, dat langzaam wegsmelt. Raul Ortega Aysala stelt op de tentoonstelling ‘Ja Natuurlijk’ de vraag hoe mensen de verantwoordelijkheid nemen voor het voedsel op aarde.

Het beeld van de toren van Babel werd onsterfelijk gemaakt door Pieter Breughel in 1565. Hij stak als een eindeloze spiraal omhoog en had tot in de hemel moeten reiken. In het Bijbelboek Genesis staat de geschiedenis beschreven. God stak er een stokje voor en ‘zegende’ de bouwers van de toren met verschillende talen. Men verstond elkaar niet meer. De samenwerking liep in duigen. Men sloeg elkaar de hersens in en trok de aarde over.

Nu al trekken scheuren in deze hedendaagse toren, verlicht door drie straffe lampen. Er zitten ‘ouderwetse’ peertjes in die warmte geven, waardoor het vet smelt. Tegen het einde van de tentoonstelling, in augustus, zal het vet afgedropen zijn in bekkens onder de tafel.

Het is op deze tentoonstelling het mooiste voorbeeld van een kunstwerk dat sociale en ecologische onrechtwaardigheden onderzoekt. Waar is de balans tussen alle dieren die wij voor consumptie fokken en datgene dat de planeet aan voedsel kan opleveren? Is al dat vlees, gesymboliseerd door vet, niet de 21ste eeuwse Toren van Babel die wij aan het bouwen zijn, een monument dat ook op instorten staat? ‘Babel Fat Tower’ uit 2009 levert scherp commentaar op de wereldwijde voedselpolitiek. 

Raul Ortega Aysala (1973) bouwde deze toren al eens eerder op in Den Haag. De Mexicaans-Britse kunstenaar maakte er in 2010 veel indruk, ook met zijn versie van The Last Supper, waar de eerste twaalf bezoekers de rol van de discipelen van Jezus kregen. De restanten van de maaltijd vormden de weken daarna de tentoonstelling.

De kunst van Aysala begint bij alledaagse werkzaamheden, zoals koken, eten en tuinieren. Hij verdiept zich diep in de materie. Hij volgde zelfs een slagersopleiding, om zich meester te kunnen voelen over de materie ‘vlees’. In ‘Babel Fat Tower’ lijken ook nog stukjes vlees te zitten. Maar stinken doet het kunstwerk niet. Het ruikt zelfs enigszins geparfumeerd, oosters, zoetig. Lekker wel. Het verzacht de 18 enorme diepzwarte oliedruppels van porcelein van de Chinese kunstenaar Ai WeiWei ‘oil spills’, ook prachtig en mysterieus.

De website van Ja Natuurlijk.