Een week na officiële opening moest het Wijkpaleis in Rotterdam-West alweer dicht. Er mogen geen bijeenkomsten meer worden georganiseerd in de grote zaal. Net als vele andere bewonersinitiatieven bieden de stadsmakers nu andere activiteiten aan. Het plein kan een veilige afgesloten speelplek zijn voor Syrische kinderen, die van hun angstige ouders niet naar buiten mogen.

Zo kortgeleden nog maar. En toch lijkt het nu al een andere wereld. Het streven naar een zo’n groot mogelijke zaal, waar zoveel mogelijk mensen in passen. 

De hoop dat alle stoelen bezet raken bij de officiële opening, waar burgemeester Aboutaleb op het podium gaat spreken. De blijdschap om het succes, want ja, de hele buurt laat zich zien. In de gedroomde samenstelling, nog wel. Oud en jong, mannen en vrouwen, hele schoolklassen zelfs, die hun timmerwerken laten zien. Ondernemers, die hun atelier voor al dat publiek openen, voor iedereen die wil komen kijken. De burgemeester die een handgedrukt kunstwerk van een boom bewondert en vertelt dat hij ook zo van bomen houdt. Omdat, wanneer je er lang genoeg naar kijkt, allerlei vormen tevoorschijn komen. Gezichten. Takken als gespreide armen. Uitnodigend.

Het was een geweldig feestje op 4 maart, toen het Wijkpaleis opende, een gemeenschapscentrum voor het hele stadsdeel Rotterdam-West. Maar volledig zorgeloos was de sfeer niet. Kort daarvoor, op 27 februari, was bij een 57-jarige ondernemer uit Loon op Zand de eerste corona-besmetting van Nederland vastgesteld. Hij was net teruggekomen uit Lombardije en in Italië heerste toen al paniek. Op de dag van de opening van het Wijkpaleis waren er nog maar tien Nederlandse geregistreerde COVID-19 patiënten. Maar daarna ging het snel. Een week na de opening moest bestuurder Marieke Hillen (1969) de deuren alweer sluiten. De regering verbood op 12 maart bijeenkomsten van meer dan honderd mensen en toegang tot publieke locaties als musea, concertzalen, theaters en sportkantines.

Hoe triest om dan meteen alweer de deuren te moeten sluiten. Wat doen de initiatiefnemers nu? Een dikke maand na de sluiting klinkt Hillen gehaast door de telefoon. Ze moet zo alweer een vergadering in. De zoveelste. 

Ze hijgt, al rennende: “Ook zonder gebouw kun je iedereen die wat wil doen koppelen aan mensen die hulp nodig hebben. We organiseren in het Wijkpaleis nu schuifmaaltijden. Je kunt eten komen halen, op goede afstand van elkaar. Als mensen dat niet kunnen of niet durven wordt het aan huis gebracht. We doen dat ook een keer per week in het Wijkpaleis. Dat is zo’n succes dat er al wordt gevraagd om dat twee keer te doen. We merkten ook dat vooral de kinderen van Syrische gezinnen helemaal niet meer naar buiten komen. Er heerst in die gemeenschap een grote angst. We bekijken nu of we voor deze kinderen het grote schoolplein kunnen openstellen, zodat ze daar een middag kunnen spelen. Het is een veilige, afgesloten omgeving. En ja, voor de rest kun je de zaal van het Buurtpaleis zien als onze Judith er via Facebook haar livestream uitzendt.”

En inderdaad, op Facebook start een livefilmpje op. Theatermaker Judith Bovenberg doet de ‘stoelendans’, met Cato, die haar dansjes spiegelt op een dikke twee, drie meter afstand. Het lijkt op bejaardengymnastiek maar is wat levendiger. Vrolijke muziek, van golden oldie ‘I Can Help’ van Billy Swan uit 1975. Symbolischer kan het haast niet.

Don't forget me, baby, all you gotta do is call
You know how I feel about you, if I can do anything at all
Let me help, if your child needs a daddy, I can help
It would sure do me good to do you good, let me help.

Het Wijkpaleis in Rotterdam-West werd mede mogelijk gemaakt door Stichting DOEN, die ook in deze coronacrisis tal van vernieuwende bewonersinitiatieven blijft ondersteunen. Volgende week publiceert P+ een interview hierover met Anneke Sipkens, directeur van DOEN.

Facebookpagina van Het Wijkpaleis