Geen mooier hout dan dat van een oude berghut. Zonverbrand. Zwart geblakerd door winterse sneeuwjachten. Carmen Haidacher creëerde er in haar vakantievilla Calluna de prachtigste wanden, kasten, tafeltjes en bedden mee. P+ geeft gratis de PDF van dit artikel weg.

Nee, van Piet Hein Eek heeft ze nooit gehoord, de ontwerper die van afbladderend sloophout meubelen begon te maken en een golf van navolgers kreeg. Voor haar vakantievilla liet Carmen Haidacher (1980) zich inspireren door haar eigen omgeving. Ze wijst uit het raam van een van de appartementen. Daar, boven de kerkspits van Campo Tures en de burcht strekt zich een massale bergrug uit, die de natuurlijke grens vormt met Oostenrijk. Het dal van het riviertje de Ahrn prikt er als een lange vinger in de onderkant van de bovenburen, in de vorige eeuw nog landgenoten. In dit stukje van Oost-Tirol spreekt men dan ook nog steeds Duits. Op de borden met plaatsnamen heet Campo Tures tegelijkertijd ook Sand in Taufers.

Van oudsher zijn de Tiroler vakantiechalets van binnen bekleed met schrootjes van licht naaldhout. Haidacher n kwam op een idee toen ze hout zag van een afgebroken berghut. Daar wilde ze de wanden mee bekleden. Verweerd, getekend door de tijd. Het buiten naar binnen halen, een oude schuur buitenstebinnen keren.
‘Prachtig idee’, vond haar binnenhuis-architect Thomas Duregger, ook gevestigd in hetzelfde plaatsje.

‘Kan niet’, was het eerste wat houtbewerker Hermann Engl zei, ook al een dorpsgenoot en producent van perfect afgewerkte meubelen. Waarom zou het dan niet kunnen, wilde Haidacher weten. “Het hout is te grof, te dik, er zitten gaten van spijkers in, van plekken die door dieren zijn aangevreten, verkleuringen omdat er een dwarsbalk overheen zat.”
Haidacher zette door: “Dat is juist de bedoeling, dat geeft er juist karakter aan.”

Maar dan de onhandelbare dikte van die planken? Daar werd uiteindelijk een oplossing voor gevonden, door de toplaag af te zagen. Net als lamelparket bevestigde Engl het doorleefde uiterlijk op een lichte strook goed verwerkbaar materiaal, waardoor hij superscherp kon zagen, ook in verstek, zoals lijstenmakers dat doen. Zo kon Engl met dit ruwe hout perfecte hoeken afwerken en eigenlijk alles maken wat Haidacher hem vroeg.

Het eindresultaat is verbluffend. De hangkasten in de negen appartementen van Villa Calluna ogen topzwaar, maar de schuifbare kastdeuren kunnen met een pink bediend worden, zo licht glijdt het mechanisme. De keukenhoeken geven aan gasten het gevoel alsof ze nog steeds op de sneeuwpistes zitten, en voor een Hütte in de zon een mok met Gerstensuppe eten. Overal keren de planken terug: de entree van de villa is zelfs een doosvormige ereboog van berghuttenhout geworden. De techniek maakte het ook mogelijk om van het ruwe hout omlijsting van bedden te maken, nachtkastjes, een kuip voor het bad, een entreewand voor de bio-sauna en het Turkse bad in de wellness etage. Zelfs boordjes zijn met het alpenhout afgewerkt, zoals in het toilet. Daar, net onder de begane grond, komen alle Tiroler inspiratiebronnen nog het mooiste samen. Haidacher: “Duitse gasten waren zo enthousiast dat ze zelf ook een tafel hebben laten maken.”

Zijn deze planken ook voor Nederlandse berghuttenliefhebbers beschikbaar? Volgens Haidacher is er genoeg voorraad met oud hout. Deze autonome Italiaanse regio is zeer welvarend, met een percentage werkloosheid dat je zowat met een microscoop moet zoeken. De jonge hotelier dacht zelfs aan de sociale werkbegeleiding en bestelde daar een handgeknoopte vloermat van tientallen meters lengte voor de appartementen op de eerste etage. Ze moest er wel een jaartje op wachten.

Op de linkerkolom, onderaan, vindt u de PDF van dit artikel uit het nieuwe nummer van P+, maart-april 2013.

Website van Villa Caluna