Voortdurende herrie, lawaai, licht, impulsen, het zorgt voor doorgedraaide hoofden. Op zeker moment is het niet meer mogelijk kalm en geconcentreerd te blijven. Volgens wetenschappers van de Heriot-Watt University in Edinburgh biedt een korte wandeling door de natuur al genezing voor 'hersenmoeheid'.

Wetenschappers dachten het al een tijdje langer. De kunst om geconcentreerd te blijven is gelimiteerd. Er werd zelfs een woord voor bedacht: ‘brain fatique’. Vrij vertaald: hersenmoeheid. De symptomen hiervan zijn: afwezigheid, vergeetachtigheid, opvliegendheid. Kortom: het gedrag dat stadsbewoners vaker vertonen dan plattelanders.

Het goede nieuws: genezing hoeft geen honderdduizenden euro’s te kosten. Een wandeling door de natuur helpt al, stelden Schotse onderzoekers vast. Daarmee bevestigen ze al veel langer bestaande theorieën. Groene plekken zouden kalmeren, vergen minder mentale aandacht. Bossen leveren juist ‘soft fascination’. Om in computertermen te spreken: de overvolle harde schijf krijgt een reset.

Het klinkt ook voor niet-wetenschappers zeer logisch en voor de hand liggend. Iets wat iedereen eigenlijk al wel weet. Probleem voor de wetenschap was dan ook om een manier te vinden om dit idee te bewijzen. Eerder was een verschil gevonden in de hoeveelheid cortisol bij mensen die in de nabije omgeving van parken en bossen wonen, in vergelijking met stadsbewoners. Cortisol is een stresshormoon. Ook was uit cognitieve tests al vastgesteld dat kinderen met concentratieproblemen het beter deden na een poosje in de natuur te hebben gespeeld. Zelfs in het lab was al vastgesteld dat foto’s van bomen zorgden voor minder pieken in de prints van hersenactiviteiten. Zo bleek uit een ‘eletro encephalogram’.

Maar wat je in gecontroleerde omstandigheden kunt onderzoeken, was nog niet ‘in het veld’ toegepast. Dat nu hebben onderzoekers van de Heriot-Watt University in Edinburg wel voor elkaar gekregen.  Ze ontwierpen een portable versie van de laboratoriumtest, en plaatsen de kappen op de hoofden van 12 jonge volwassenen. De electroden vingen zo de hersengolven op en zonden de resultaten door naar een laptop in de rugzak van de vrijwilligers. Ze kregen de opdracht: Ga eerst een stuk door de historische stad lopen, dan door een fors stadspark en dan door het drukke zakelijke stadshart, met veel voorbijrazend verkeer en veel beton. De totale wandeling duurde ongeveer 25 minuten.

Toen de resultaten waren uitgeprint, waren de verschillen duidelijk te zien. Vooral in het drukke stadshart waren hun hersenactiviteiten tamelijk heftig. De onderzoekers zagen precies wanneer ze opgewonden werden, of gefrustreerd. In het park kwamen de bewegingen tot rust, zelfs in een meditatieve toestand.

De les die is geleed? Jenny Roe, een van de onderzoekers van de Heriot-Watt’s School of the Built Environment: “Denk eens na over een korte onderbreking van het werk. En als je niet weg kunt: kijk een tijdje uit het raam naar een park buiten. Dat heeft een restaurerende werking.”

De website van het onderzoek