The Knitwit Stable: Nederlandse wol verbrand
Wol van Nederlandse schapen is praktisch afval geworden, dat wordt verbrand. Reina Ovinge (1967) wil met haar circulaire fashionlabel The Knitwit Stable opnieuw een wolindustrie in Nederland opbouwen.
Dat vertelt Ovinge in deze nieuwe aflevering van het P+ Circular Lookbook, in samenwerking met Stichting Doen.
Ovinge verwerkt de wol van haar eigen dertig Merino schapen en dertig Angora geiten in tal van zelfgebreide producten, op een industriële breimachine. Hoe meer succes ze met haar assortiment heeft, hoe meer wol ze van andere Nederlandse schapenboeren kan verwerken.
“Die zijn er heel blij mee”, vertelt ze. “Wol is praktisch afval geworden. Sommige schapenboeren brengen het zelfs naar de vuilstort, waarna het wordt verbrand. Nederland telt 800 duizend schapen en jaarlijks 1,2 miljoen kilo wol. Een deel van die wol ging voor de corona naar China, maar nu er zo weinig containers meer beschikbaar zijn, is ook die afzetmarkt financieel niet interessant meer.”
Ovinge is zelf ooit begonnen bij V&D. “Ik heb dertig jaar in de inkoop en de productie van mode gezeten. Maar het ging me op den duur tegenstaan. Het ging alleen nog maar om de prijs. De marges werden steeds smaller. Het begon zo ten koste te gaan van mens, milieu en dier, dat ik eruit ben gestapt en op mijn boerderij in Baambrugge helemaal opnieuw ben begonnen. Om daar te ontdekken dat er van de brei-industrie in Nederland weinig meer over was. De wolverwerkingsindustrie was verdwenen. Alle kennis was weggevloeid. Ik heb een industriële breimachine gekocht en heb alles weer helemaal van voren af aan moeten opbouwen.”
Inmiddels biedt ze op haar webshop een brede collectie van artikelen van Nederlandse wol. “Truien, vesten, mutsen, plaids, wandkleden. Onze truien kosten zo’n 400 tot 500 euro, wat veel geld lijkt, maar je bent met een trui dan ook 8 uur bezig. Om de wereld achter een wollen trui te tonen, geven we masterclasses ‘from goat to garment, from sheep to shop’ en ontvangen we klanten op de boerderij. Als mensen zelf aan een muts hebben gewerkt, begrijpen ze de prijzen weer en krijgen ze het besef van waarde terug.”
Haar label The Knitwit Stable was een van de vijf winnaars van de Textielcall van stichting DOEN. “De 50 duizend euro van de gaan we vooral gebruiken om mensen op te leiden zodat ze aan de breimachine kunnen werken. Daar is het grootste gebrek aan. Ook kan ik extra mensen aantrekken om hier te komen werken.”
Dat vertelt Ovinge in deze nieuwe aflevering van het P+ Circular Lookbook, in samenwerking met Stichting Doen.
Ovinge verwerkt de wol van haar eigen dertig Merino schapen en dertig Angora geiten in tal van zelfgebreide producten, op een industriële breimachine. Hoe meer succes ze met haar assortiment heeft, hoe meer wol ze van andere Nederlandse schapenboeren kan verwerken.
“Die zijn er heel blij mee”, vertelt ze. “Wol is praktisch afval geworden. Sommige schapenboeren brengen het zelfs naar de vuilstort, waarna het wordt verbrand. Nederland telt 800 duizend schapen en jaarlijks 1,2 miljoen kilo wol. Een deel van die wol ging voor de corona naar China, maar nu er zo weinig containers meer beschikbaar zijn, is ook die afzetmarkt financieel niet interessant meer.”
"Opnieuw begonnen in Baambrugge"
Ovinge is zelf ooit begonnen bij V&D. “Ik heb dertig jaar in de inkoop en de productie van mode gezeten. Maar het ging me op den duur tegenstaan. Het ging alleen nog maar om de prijs. De marges werden steeds smaller. Het begon zo ten koste te gaan van mens, milieu en dier, dat ik eruit ben gestapt en op mijn boerderij in Baambrugge helemaal opnieuw ben begonnen. Om daar te ontdekken dat er van de brei-industrie in Nederland weinig meer over was. De wolverwerkingsindustrie was verdwenen. Alle kennis was weggevloeid. Ik heb een industriële breimachine gekocht en heb alles weer helemaal van voren af aan moeten opbouwen.”
"From sheep to shop"
Inmiddels biedt ze op haar webshop een brede collectie van artikelen van Nederlandse wol. “Truien, vesten, mutsen, plaids, wandkleden. Onze truien kosten zo’n 400 tot 500 euro, wat veel geld lijkt, maar je bent met een trui dan ook 8 uur bezig. Om de wereld achter een wollen trui te tonen, geven we masterclasses ‘from goat to garment, from sheep to shop’ en ontvangen we klanten op de boerderij. Als mensen zelf aan een muts hebben gewerkt, begrijpen ze de prijzen weer en krijgen ze het besef van waarde terug.”Haar label The Knitwit Stable was een van de vijf winnaars van de Textielcall van stichting DOEN. “De 50 duizend euro van de gaan we vooral gebruiken om mensen op te leiden zodat ze aan de breimachine kunnen werken. Daar is het grootste gebrek aan. Ook kan ik extra mensen aantrekken om hier te komen werken.”