Wonderlijk. We zijn al zo gewend aan die chemische derde okselluchtjes die uit “toiletverfrissers” komen, dat we die hele afdeling in de supermarkt al jarenlang straal voorbij lopen. Dan ruiken wijzelf op de wc nog lekkerder. En dan is daar ineens de “natuurlijke geurneutralisator” van Ecohome. Wanneer we daarmee spuiten, ruiken we helemaal niets. Je ziet een waas, door het sproeien, maar je ruikt geen geur. Geen nepbloemetjes. Geen lelietjes der dalen in de maand mei. Niks. Maar het trekt wel de geur op het toilet weg. In feite breekt het geurmoleculen af. Zelfs de ramp van kattenpies weet de firma uit Vlaardingen met biologische componenten te bestrijden. Op de website lezen we dat een tevreden klant schrijft: “Wij hebben vier katten en een ervan urineert regelmatig bij de voordeur. Erg vervelend natuurlijk, want de gasten werden bij elk bezoek direct geconfronteerd met de urinelucht van onze katten. Na een aantal keren sprayen is de nare lucht verdwenen. Een wondermiddel.”

Een gigantische kikker uit de Amazone is de doorlopende grap in een webmovie van de Britse koninklijke familie. Bij prins Charles zit het groene gevaarte op de bank. Bij zijn zonen William en Harry op de glazen tafel. Zelfs de Dalai Lama en Harrison Ford en Robin Williams zeggen wat ze te zeggen hebben over de toekomst van het tropisch regenwoud, terwijl de echte hoofdpersoon zich beperkt tot ondersteunend kwaakje. De video werd gemaakt door het bedrijf dat ook software maakte voor president Obama, toen hij nog campagne voerde. Ditmaal moet het een voorstel van de Britse prinsen ondersteunen. Hun "Emergency Package for Tropical Forests" moet aan de orde komen op de grote klimaatconferentie in Kopenhagen. Het idee is om fondsen op te richten voor arme landen met regenwouden om op korte termijn alternatieve projecten te ontwikkelen, die kaalslag voorkomen.

Historische panden hebben vaak een kleurtje. Maar niet de echte tonen van vroeger, toen er met kalk en pigmenten getoverd werd. Uit Vlaanderen komt deze veelkleurige techniek weer terug, nu de firma Stoopen en Meeus in Linova een vertegenwoordiger in Nederland heeft gevonden. Op de Vlaamse website staan tal van voorbeelden hoe mooi kalkverf kan zijn. Hoe een bloedeloos saaie muur zelfs in een grijze kleur vol met leven zit, met witte uitslag en schijnbaar natte vlekken. Niet per ongeluk, maar omdat het zo is bedoeld. Voor vakschilders ligt in het werken met dit natuurlijke product een gigantische uitdaging. “Onze kalkverf en kalei zijn authentieke minerale verven, die qua uitzicht gelijken op de kalkverven van honderd jaar geleden”, zegt verkoopleidster Nadia Vermeiren. “Het grote verschil is dat als je vroeger tegen een buitenmuur met witkalk ging staan je een witte jas had. Dat is nu absoluut niet meer zo. De kalk geeft niet meer af.”

Laten we eens even een keertje decadent doen. En tegelijkertijd een einde maken aan dat eeuwige geknoei met theezakjes en koffiepads. Wij schaften het wereldberoemde vuilnisemmertje Garbino aan, voor 5 euro 50. Staat permanent in het Modern Museum of Modern Art in New York. En nu ook op onze aanrecht. In de zilverversie. Lijkt gemeen plastic, maar is gemaakt van mais. Zijn we dit populaire en prijswinnende ontwerp van ontwerper Karim Rashid beu, dan kan hij met groentenresten en al in de groene bak. Maar nooit in de afwasmachine zetten: daar komt de Garbino uit als een gesmolten pannenkoek.

P+ schreef over diverse woningen en kantoren die hun warmte in de winter uit de grond halen en in de zomer koelen met hetzelfde water. In Diemen is nu de bron aangeboord die maar liefst 1200 woningen tegelijkertijd gaan warmen en koelen. Minister Cramer van VROM noemde deze Plantage de Sniep een goed voorbeeld van een duurzame woonwijk. Cramer: "Het gebruik van warmte-koude opslag groeit momenteel al met meer dan 10 procent per jaar. Als we de groei verdrievoudigen, kunnen we de CO2-uitstoot verminderen met wat gelijk staat aan 600.000 huishoudens. Ik zie warmte-koude opslag als een doorbraak om de uitstoot van CO2 structureel te verlagen. De Sniep laat zien dat dit goed mogelijk is." De Sniep wordt gerealiseerd door gemeente Diemen en de ontwikkelcombinatie Bouwfonds Ontwikkeling / Dura Vermeer Vastgoed. P+ geeft het advies (PDF) aan Cramer over de verdere ontwikkeling van opslag van warmte en koude in de bodem.

Paniek. Onze colliepup Gwenn begon het smerig chemisch ogende inpakschuim in bouwwinkel Eco-logisch op te eten. Er lagen nogal wat van die bolletjes op de vloer. Er werd net een fikse bestelling verwerkt. Gekochte voorwerpen gaan in dozen en worden tegen breuk en wilde behandeling beschermd met dit vulmateriaal. De reactie van eigenaar Rob Bos: “Daar overkomt je hond niks van. Die van mij eet het ook altijd. Dat inpakschuim is gemaakt van mais. Net als ons bubbeltjesplastic trouwens. Daar staat net een nieuwe rol. Heeft hij veel honger?” Eco-logisch in Amsterdam is een winkel, groothandel, maar verzendt als webwinkel ook bestellingen. Bos maakt er een sport van om de nieuwste duurzame producten in zijn winkel te hebben.

Lezers van het magazine P+ hebben het artikel gelezen en gezien dat heette “Net over de grens”. Het gaat over het wonder net over de landsgrenzen waar waanzinnig veel Duitse boerderijdaken tot de nok toe volgelegd zijn met zonnepanelen. In het stuk leggen we uit welke wet daaraan ten grondslag ligt: de Erneuerbare Einspeise Gesetz (EEG). In goed Engels vertaald tot “feed-in” tarief. Want alle Duitse leveranciers van groene stroom krijgen over een periode van 20 jaar de garantie dat ze een mooie vergoeding ontvangen. Dan kun je rekenen en investeren, en dat doen de Duitsers dan ook. P+ onthult dat er zelfs boerderijdaken “geleased” worden. Een van de bronnen die voor dit artikel geraadpleegd zijn, is de maker van de website polder PV. Deze Peter Segaar biedt zijn lezers nog wat meer details aan, naar aanleiding van dit stuk. Daarin stelt hij dat het toeslagje dat alle Duitsers inmiddels op hun elektriciteitsgebruik betalen niet “een centje” is, maar anderhalve cent per kWh, zo schat hij.

Is met een auto rond een circuit racen milieu-onvriendelijk? Niet meer. Een Brits team bouwde een bolide gemaakt van groenten met chocolade als brandstof. Het lijkt een grap, maar het is bloedserieus. Een raceauto met een carrosserie van cashewnootjes, een stoel van soja en een stuur van wortels rijdt momenteel rondjes over het circuit. Alleen aan wedstrijden mag deze wagen nog niet meedoen. Hij voldoet niet aan de regels waar het gaat om brandstof. Deze auto rijdt namelijk op chocolade.

De hipste mobiele telefoons, MP3-spelers en computers worden voor het overgrote deel gemaakt door arbeiders onder slechte werk- en arbeidsomstandigheden, die een groot milieurisico lopen. Een aantal wereldwijde merkbedrijven was begin mei in Amsterdam om tijdens een rondetafel bijeenkomst met vakbonden, arbeidsrechtorganisaties en ngos te praten over verbeteringen in de sector. Alleen Toshiba, HP en Apple hebben eerste stapjes gezet om de eigen ethische codes dieper in de keten te verankeren, zo bleek op deze bijeenkomst.

In de Verenigde Staten is het al ruim twee decennia aan de gang. En George Monbiot, schrijver en bekend Brits milieuactivist, blijkt er ook niet vies van. Zo her en der wat groen en tuinen aan te planten op verlaten terreinen in de stad. Nu heeft het aansprekende initiatief uit VS en Engeland ook in Nederland navolging gekregen. Van Den Bosch tot Almelo en van Emmen tot Amsterdam duikt het illegale groen tussen de stedelijke tegels op. Groot verschil met Engeland en de VS: hier zijn nauwelijks nachtelijke raids. GroenLinks ondersteunt en coordineert de acties zelfs.

Is deze illusie een beeld uit de ijstijd of confronteert het voetgangers met de wereld van vandaag: smeltende gletsjers? Brokken ijs die heel diep vallen. Het idee dat je ook in de afgrond stort. De Duitse straatartiest Edgar Mueller realiseerde dit gigantische werk in Ierland, tussen de regenbuien door. In Nederland werd het opgepikt door de trendwatchers van Science of the Time, als een van de meest coole ontwikkelingen van dit moment. Waarom: omdat Muelller je onontkoombaar deelgenoot van zijn kunst maakt. Wie aan de rand van deze gletsjer staat, kan geen toeschouwer meer blijven. De hoogtevrees giert je door de strot.

Een zelfstandige zonder personeel is per jaar niet meer dan 100 euro kwijt. Een forse winkel met meer dan 11 personeelsleden 250 euro. Zo lopen de bedragen die MVO Nederland vraagt voor advies en netwerkdiensten op tot maximaal 7000 euro, voor de allergrootste concerns, zonder BTW. Vandaag werden de bedragen bekend die uiteindelijk het kennisplatform tot een zelfstandig zonder overheidsbijdrage functionerende organisatie moet maken. Nu al kan MVO Nederland met de financiering van de overheid niet de kosten van alle activiteiten dekken waar vanuit de markt om wordt gevraagd. De inmiddels 1000 partners gaan dit jaar voor de helft van de prijs, ook omdat de bijdrage per 1 juni zal ingaan.