De groenten- en vleesspiezen zijn op een tafel van honderden oude broden gestoken. Afval van de broodindustrie, maar door voedselontwerpster Katja Gruijters mooi vierkant gezaagd, gestapeld en tot kunstwerk verheven. Op de 455 restbroden is het thema in witte letters gespoten: Cradle to Cradle. Afval = Voedsel. Door dit Brabantse talent vrolijk omgedraaid, want ze kocht in groothandels en bij producenten alleen maar afvalproducten in om daar alsnog voedsel van te maken. Van aardappelen met onverkoopbare vormen maakte ze waanzinnig lekkere flarden chips. De octopussen liggen op een laken van hun eigen pikzwarte inkt. Een schaartje erbij. En het toetje staat op een veelkleurig kleed van afgekeurde winegums. De bezoekers van dit prachtbufffet van het vakblad voor de levensmiddelenindustrie VMT mochten creatief aan de gang. Zelfs de hogepriester van het Cradle to Cradle-principe, de Duitse chemicus Michael Braungart, proefde deze week mee van dit feest, dat deed terugdenken aan het huisje van Hansje en Grietje, waar ook alles eetbaar was. 

Traag staal trekt al meer dan een eeuw door Europese rivieren en kanalen. Dat kan beter, moeten ze bij TNO gedacht hebben. Een consortium van Lightweight Structures, botenbouwers in Noord-Holland, Rijkswaterstaat en de ELV, de cooperatie van binnenvaartbedrijven, ontwikkelde in samenwerking met TNO een binnenschip uit kunststof. Het schip is veertig procent lichter, pakweg twintig procent sneller en, door het gebruik van composietmaterialen, onderhoudsarm. Dit jaar zal de 'CompocaNord' van een werf in Wieringerwerf lopen. "Nu nog komen veel van deze schepen uit China en Oost-Europa. Met dit binnenvaartschip geven we onze scheepsbouw een nieuwe impuls. In potentie is het een mondiaal exportproduct", zegt ir. Lex Vredeveldt in het TNO magazine.

'Gij zult de aarde niet vervuilen. Gij zult moeten oppassen met genetische manipulatie. En: gij zult geen moreel dubieuze wetenschappelijk experimenten uitvoeren.' Zullen die geboden binnenkort aan de zeven doodzonden worden toegevoegd? Als het aan het Vaticaan ligt wel. "Binnen de bio-ethiek zijn er enkele terreinen waar we fundamentele mensenrechten absoluut aan de kaak moeten stellen. Want de uitkomst van genetische manipulatie is moeilijk te controleren en te voorspellen", zei aartsbisschop Gianfranco Girotti tegen het Vaticaanse lijfblad 'L'Osservatore Romano'. Daarin heeft hij de volle steun van Paus Benedictus.

De BECO Groep is in Nederland de consultant die toegang krijgt tot de database van Michael Braungart, naamgever van het Cradle to Cradle-principe. Heel wat bureaus en websites liften mee op zegetocht die de Duitse chemicus sinds vorig jaar door Nederland maakt. Er is zelfs een Nederlandse website met de naam Cradle to Cradle, die formeel niets met de gedeponeerde naam te maken heeft. Marktmanager Carla Neefs wist het bedrijf EPEA van Braungart ervan te overtuigen dat de schatkist aan componenten die giftige chemische stoffen kunnen vervangen bij BECO in de beste handen is. De BECO groep overtuigde met een combinatie van technische en strategische achtergrond, en een interessante internationale klantenkring, waaronder ook afvalbedrijven. Het contract werd deze week formeel ondertekend in Nieuwegein. P+ was er bij en zag verheugde gezichten.

Door klimaatveranderingen is onder Amerikaanse studenten een nieuwe beweging van burgerrechten aan het ontstaan. Bijna koortsachtig ontwikkelen jongeren activiteiten om de opwarming van de aarde een halt toe te roepen. Niet minder dan 500 schoolbesturen hebben al een handtekening gezet onder “the American College and University Presidents Climate Commitment”. Dit verplicht onderwijsinstituten om een plan te ontwikkelen om binnen twee jaar CO2-neutraal te worden. Het Amerikaanse tijdschrift E Magazine portretteert de vele actievoerende studenten, door de hele VS heen. Een van hen stelt zelfs: Climate change is our generations civil rights movement.” Haar naam is Brianna Cayo Cotter van de Energy Action Coalition, die onderwijsinstituten oproept om zich te verbinden aan milieuafspraken. P+ linkt naar het complete artikel.

Als we Jonas even mogen voorstellen: hij is een ezel, vijf jaar oud. Hij kan nu al 15 kilometer per dag wandelen en gaat in mei op weg naar Slowakije, 2300 kilometer verderop. Jonas zoekt sponsors. Alle wat hij aan geld ophaalt, gaat naar het Wereldnatuurfonds. Zijn begeleiders zijn Sandra en Manuel Adamini. Hij werkt bij SNS Asset Management als hoofd duurzame research. Sandra promoveert in april aan de Universiteit van Maastricht, waarna het echtpaar een lang gekoesterde droom in vervulling wil laten gaan: vier maanden wandelen met een ezel. Adamini grapt: “Betlehem is te ver weg, helaas. Anders was dat ook een mooi reisdoel geweest.”

De toekomst van de Nederlandse landbouw ligt in de teelt van algen. Het is vooral een schitterende kans voor boeren met grond die niet veel opbrengt, zoals weilanden. “Meteen onder water zetten. Want algen groeien als gekken. En je kunt er sloten biodiesel van maken.” Dat is de overtuiging van ir. Paul Hamm, die nog wel eens de geschiedenis in zou kunnen gaan als mister Alg. Tegen P+: “Reken maar uit. Een hectare landbouwgrond levert 60 ton aardappelen op. In droge stof gerekend: 12.000 kilo. Hetzelfde landoppervlak levert 24.000 kilo droge stof van algen. Zou je het systeem optimaliseren zelfs 120.000 kilo. Waarom praten mensen dan nog over koolzaad? Of over japtropha?” De oud-DSM bestuurder is al vanaf 1994 een roepende in de woestijn. Hij zag zelfs de unieke kennisvoorsprong van Nederland op algengebied weglekken. “Niet Wageningen, maar de Universiteit van Amsterdam was op dit gebied weltfuhrend.”

The worlds largest supplier of carpet tiles, InterfaceFLOR, recently launched its FairWorks concept at its Scherpenzeel factory in the Netherlands. Bringing together sustainable materials and traditional skills from around the globe, FairWorks aims to produce unique flooring in a socially responsible manner. Karin Laljani, vice president and European marketing chief, explains: “Instead of giving supplier communities philanthropic donations we are developing trade relationships, and hopefully that will lead to a sustainable business relationship.”

Drie jaar geleden wist accountant Dick Heinen helemaal niets van duurzaam bouwen. Nu woont hij in een gloednieuwe villa in Sneek die zowat energievrij is. Hoe hij dat voor elkaar kreeg? Hij zocht op internet en stelde een bouwteam samen dat alle state-of-the-art technologie en financiering voor hem regelde. Hij rekende alles na en besloot er voor te gaan. Het sluitstuk zullen de 35 zonnepanelen op het dak zijn. Hij gaat van de nieuwe subsidieregeling profiteren, waarvoor de aanvragen op 1 april naar SenterNovem kunnen worden gezonden. P+ legde het bijzondere verhaal van Heinen vast in de tweede aflevering van BouwTrends. Het verhaal is gratis als PDF te downloaden op de website van P+.

Het kost 125 miljard euro om de grote wereldproblemen op te lossen, maar dan heb je ook wat. Dan nemen we afscheid van armoede, is er voor iedereen een basis gezondheidszorg, stabiliseert de bevolkingsgroei zich en hebben we een start gemaakt met het terugdringen van het broeikaseffect. Het heet Plan B 3.0. En de maker heet Lester Brown, directeur van het Earth Policy Institute in Washington. Die fijntjes opmerkt dat die 125 miljard eenderde bedraagt van de totale defensieuitgaven van de Verenigde Staten per jaar. Hij zei dat ter gelegenheid van de nieuwste update van zijn boek Plan B uit 2002, dat in de VS de status van bestseller heeft bereikt. Brown sprak deze week met het Europese parlement. Via P+ zijn hele hoofdstukken gratis te downloaden.

Nederland heeft nauwelijks toplokaties voor grote windparken op land. Na de Maasvlakte en de Eemshaven heb je het wel gehad. En als de overheid uit dertig jaar windgeschiedenis in ons land een les kan trekken, is het wel dat een topdown benadering niet werkt. Windenergiecritici tekenen ogenblikkelijk, jarenlang en vaak succesvol protest aan. Wil een project op land slagen, dan zal er lokaal draagvlak voor moeten zijn. "Leg bij wet vast dat een projectontwikkelaar alleen een plan mag indienen wanneer de plaatselijke bevolking voor minstens dertig procent eigenaar wordt", stelt Johan Swager, oprichter van Meewind, voor.

"Elke vierkante meter zonder gif en kunstmest is vooruitgang" , zegt Michel Jansen, eigenaar en enige medewerker van De Kleinste Soepfabriek. In de noordoostelijke uithoek van Nederland maakt hij sinds drie jaar zijn biologische soepen. Hij zit achter een Groningse boerderij annex slagerij. Een handige plek want de biologische runder- en kippenbotten gaan rechtstreeks vanuit de slagerij in de bouillonketel van de soepfabriek. "Het is edele restverwerking", volgens Jansen. "Voor uitgelegde eko-hennen kregen boeren maar een dubbeltje. Zonde om daar niks mee te doen." En zo ontstond de soepfabriek, nadat Jansen eerder jarenlang in andere hoeken van de natuurvoedingsbranche werkte. Hij was al winkelmedewerker, imker, vertegenwoordiger en marktkramer.