Historische panden hebben vaak een kleurtje. Maar niet de echte tonen van vroeger, toen er met kalk en pigmenten getoverd werd. Uit Vlaanderen komt deze veelkleurige techniek weer terug, nu de firma Stoopen en Meeus in Linova een vertegenwoordiger in Nederland heeft gevonden. Op de Vlaamse website staan tal van voorbeelden hoe mooi kalkverf kan zijn. Hoe een bloedeloos saaie muur zelfs in een grijze kleur vol met leven zit, met witte uitslag en schijnbaar natte vlekken. Niet per ongeluk, maar omdat het zo is bedoeld. Voor vakschilders ligt in het werken met dit natuurlijke product een gigantische uitdaging. “Onze kalkverf en kalei zijn authentieke minerale verven, die qua uitzicht gelijken op de kalkverven van honderd jaar geleden”, zegt verkoopleidster Nadia Vermeiren. “Het grote verschil is dat als je vroeger tegen een buitenmuur met witkalk ging staan je een witte jas had. Dat is nu absoluut niet meer zo. De kalk geeft niet meer af.”

Laten we eens even een keertje decadent doen. En tegelijkertijd een einde maken aan dat eeuwige geknoei met theezakjes en koffiepads. Wij schaften het wereldberoemde vuilnisemmertje Garbino aan, voor 5 euro 50. Staat permanent in het Modern Museum of Modern Art in New York. En nu ook op onze aanrecht. In de zilverversie. Lijkt gemeen plastic, maar is gemaakt van mais. Zijn we dit populaire en prijswinnende ontwerp van ontwerper Karim Rashid beu, dan kan hij met groentenresten en al in de groene bak. Maar nooit in de afwasmachine zetten: daar komt de Garbino uit als een gesmolten pannenkoek.

P+ schreef over diverse woningen en kantoren die hun warmte in de winter uit de grond halen en in de zomer koelen met hetzelfde water. In Diemen is nu de bron aangeboord die maar liefst 1200 woningen tegelijkertijd gaan warmen en koelen. Minister Cramer van VROM noemde deze Plantage de Sniep een goed voorbeeld van een duurzame woonwijk. Cramer: "Het gebruik van warmte-koude opslag groeit momenteel al met meer dan 10 procent per jaar. Als we de groei verdrievoudigen, kunnen we de CO2-uitstoot verminderen met wat gelijk staat aan 600.000 huishoudens. Ik zie warmte-koude opslag als een doorbraak om de uitstoot van CO2 structureel te verlagen. De Sniep laat zien dat dit goed mogelijk is." De Sniep wordt gerealiseerd door gemeente Diemen en de ontwikkelcombinatie Bouwfonds Ontwikkeling / Dura Vermeer Vastgoed. P+ geeft het advies (PDF) aan Cramer over de verdere ontwikkeling van opslag van warmte en koude in de bodem.

Paniek. Onze colliepup Gwenn begon het smerig chemisch ogende inpakschuim in bouwwinkel Eco-logisch op te eten. Er lagen nogal wat van die bolletjes op de vloer. Er werd net een fikse bestelling verwerkt. Gekochte voorwerpen gaan in dozen en worden tegen breuk en wilde behandeling beschermd met dit vulmateriaal. De reactie van eigenaar Rob Bos: “Daar overkomt je hond niks van. Die van mij eet het ook altijd. Dat inpakschuim is gemaakt van mais. Net als ons bubbeltjesplastic trouwens. Daar staat net een nieuwe rol. Heeft hij veel honger?” Eco-logisch in Amsterdam is een winkel, groothandel, maar verzendt als webwinkel ook bestellingen. Bos maakt er een sport van om de nieuwste duurzame producten in zijn winkel te hebben.

Lezers van het magazine P+ hebben het artikel gelezen en gezien dat heette “Net over de grens”. Het gaat over het wonder net over de landsgrenzen waar waanzinnig veel Duitse boerderijdaken tot de nok toe volgelegd zijn met zonnepanelen. In het stuk leggen we uit welke wet daaraan ten grondslag ligt: de Erneuerbare Einspeise Gesetz (EEG). In goed Engels vertaald tot “feed-in” tarief. Want alle Duitse leveranciers van groene stroom krijgen over een periode van 20 jaar de garantie dat ze een mooie vergoeding ontvangen. Dan kun je rekenen en investeren, en dat doen de Duitsers dan ook. P+ onthult dat er zelfs boerderijdaken “geleased” worden. Een van de bronnen die voor dit artikel geraadpleegd zijn, is de maker van de website polder PV. Deze Peter Segaar biedt zijn lezers nog wat meer details aan, naar aanleiding van dit stuk. Daarin stelt hij dat het toeslagje dat alle Duitsers inmiddels op hun elektriciteitsgebruik betalen niet “een centje” is, maar anderhalve cent per kWh, zo schat hij.

Is met een auto rond een circuit racen milieu-onvriendelijk? Niet meer. Een Brits team bouwde een bolide gemaakt van groenten met chocolade als brandstof. Het lijkt een grap, maar het is bloedserieus. Een raceauto met een carrosserie van cashewnootjes, een stoel van soja en een stuur van wortels rijdt momenteel rondjes over het circuit. Alleen aan wedstrijden mag deze wagen nog niet meedoen. Hij voldoet niet aan de regels waar het gaat om brandstof. Deze auto rijdt namelijk op chocolade.

De hipste mobiele telefoons, MP3-spelers en computers worden voor het overgrote deel gemaakt door arbeiders onder slechte werk- en arbeidsomstandigheden, die een groot milieurisico lopen. Een aantal wereldwijde merkbedrijven was begin mei in Amsterdam om tijdens een rondetafel bijeenkomst met vakbonden, arbeidsrechtorganisaties en ngos te praten over verbeteringen in de sector. Alleen Toshiba, HP en Apple hebben eerste stapjes gezet om de eigen ethische codes dieper in de keten te verankeren, zo bleek op deze bijeenkomst.

In de Verenigde Staten is het al ruim twee decennia aan de gang. En George Monbiot, schrijver en bekend Brits milieuactivist, blijkt er ook niet vies van. Zo her en der wat groen en tuinen aan te planten op verlaten terreinen in de stad. Nu heeft het aansprekende initiatief uit VS en Engeland ook in Nederland navolging gekregen. Van Den Bosch tot Almelo en van Emmen tot Amsterdam duikt het illegale groen tussen de stedelijke tegels op. Groot verschil met Engeland en de VS: hier zijn nauwelijks nachtelijke raids. GroenLinks ondersteunt en coordineert de acties zelfs.

Is deze illusie een beeld uit de ijstijd of confronteert het voetgangers met de wereld van vandaag: smeltende gletsjers? Brokken ijs die heel diep vallen. Het idee dat je ook in de afgrond stort. De Duitse straatartiest Edgar Mueller realiseerde dit gigantische werk in Ierland, tussen de regenbuien door. In Nederland werd het opgepikt door de trendwatchers van Science of the Time, als een van de meest coole ontwikkelingen van dit moment. Waarom: omdat Muelller je onontkoombaar deelgenoot van zijn kunst maakt. Wie aan de rand van deze gletsjer staat, kan geen toeschouwer meer blijven. De hoogtevrees giert je door de strot.

Een zelfstandige zonder personeel is per jaar niet meer dan 100 euro kwijt. Een forse winkel met meer dan 11 personeelsleden 250 euro. Zo lopen de bedragen die MVO Nederland vraagt voor advies en netwerkdiensten op tot maximaal 7000 euro, voor de allergrootste concerns, zonder BTW. Vandaag werden de bedragen bekend die uiteindelijk het kennisplatform tot een zelfstandig zonder overheidsbijdrage functionerende organisatie moet maken. Nu al kan MVO Nederland met de financiering van de overheid niet de kosten van alle activiteiten dekken waar vanuit de markt om wordt gevraagd. De inmiddels 1000 partners gaan dit jaar voor de helft van de prijs, ook omdat de bijdrage per 1 juni zal ingaan.

Inkopers van de overheid staan vanaf volgend jaar voor de meest onmogelijke vragen, wanneer ze 100 procent duurzaam moeten inkopen. Nog niet alle producten zijn immers duurzaam geproduceerd. Kunstgras bijvoorbeeld. Kan dat wel? P+ start in het nieuwe nummer een serie waarin tal van lastige producten tegen het licht worden gehouden door een professional op inkoopgebied, hoogleraar Jacques Reijniers (1951) en ook directeur van het NIC, het verzelfstandigde Rijksinkoopbureau. Hij adviseert de producenten van kunstgras te prikkelen, door in de aanbesteding aan te geven aan welke eisen dit product in de toekomst moet voldoen. “Ga tot het maximaal haalbare en stimuleer daarmee jezelf en andere gemeenten tot het doorontwikkelen van kunstgrasmatten tot het gewenste ambitieniveau.” Aldus Reijniers in deze eerste aflevering van Ask Jacques. Het artikel is gratis als PDF downloadbaar, via de link.

Een duurzaam logo voor vissers kost tussen de 60.000 en 100.000 euro, ongeacht de bedrijfsgrootte. Dan is het bewijs binnen dat alle vis duurzaam gevangen is en mag het logo van het Marine Stewardship Council (MSC) gevoerd worden. Maar juist de meest duurzame vissers, de mannen in kleine bootjes, kunnen dit bedrag niet betalen. Dat zegt directeur Bart van Olphen van de viswinkel en groothandel Fishes in het nieuwe nummer van P+. “Ik vind dat er een constructie komen moet komen om de kleine visser tegemoet te komen.” Van Olphn bouwde zijn viswinkel in korte tijd uit tot een internationaal opererende groothandel. Bedroeg zijn omzet in 2006 nog geen 1,7 miljoen, voor dit jaar heeft hij al voor 20 miljoen aan contracten getekend om duurzaam gevangen vis af te nemen. Hij levert zowel verse vis, als ingevroren, maar ook in blikjes. Geen enkel ander merk is op zoveel plaatsen in de supermarkt zichtbaar, zelfs Iglo niet, het oude label van Unilever, de mede-oprichter van de MSC-organisatie. Het artikel over Van Olphen in P+ is gratis te downloaden, met de onderstaande link.