Het is allemaal de schuld van de katoenboertjes in India, stelt Monsanto, het grootste bedrijf ter wereld dat genetisch gemodificeerde zaden verkoopt. In Gurajat begonnen de boeren veel te snel met het inzaaien van gemodificeerd katoen, die nog niet was goedgekeurd. En ze hielden ook niet voldoende grensgebied aan tussen gewone katoenvelden en de met DNA-behandelde katoenvariant. Het eindresultaat: de gevreesde katoenworm (Pink Bollworm) bouwde resistentie op en boort weer net zo vrolijk als vroeger gaten in de nog niet geopende katoenbol. Daar komt dus geen pluis meer uit. Tegenstanders van Monsanto laten weten: "Zie je nou wel, dit hebben we altijd al voorspeld. Je kunt de natuur niet manipuleren. Die slaat terug." Monsanto gaf dit toe, zonder overigens de schuld te aanvaarden. Het Amerikaanse zaadveredelingsbedrijf stelde in hetzelfde persbericht dat er inmiddels een tweede en betere variant gemodificeerde katoenzaad op de markt is: Bollgard II. Deze variant bevat niet een extra toegevoegde proteïne, maar twee. Tegenstanders, die deze informatie verspreiden via de website GM Watch: "En dan herhaalt de geschiedenis zich. Terwijl de opbrengsten van de gemanipuleerde katoen steeds lager worden, groeit de afhankelijkheid van de Indiase katoenboeren. Ze moeten weer net zo hard gif spuiten als vroeger, om de katoenworm te bestrijden. Maar zitten ondertussen ook met duurder zaad." Deze ontwikkeling is groot nieuws in India, waar de katoenteelt een belangrijke bron van inkomsten op het platteland is. Het is de eerste keer in de geschiedenis dat Monsanto toegeeft dat door hen gemodificeerde gewassen faalt. In de eigen laboratoria waren de wormen van de nieuwe generatie niet meer kapot te krijgen met het proteïne Cry1Ac, dat op kunstmatige wijze aan het DNA van de katoenbol was toegevoegd.

Max Havelaar en Douwe Egberts stonden begin maart alweer tegenover elkaar tijdens een kort geding. Ze kruisten ook deze keer de degens over de vraag of een aanbestedende overheid keurmerken mag voorschrijven. De commerciële belangen zijn groot. Aanleiding voor de rechtszaak is het voornemen van de gemeente Alkmaar een fair trade gemeente te worden. De Fairtrade Gemeente Campagne is een initiatief van ontwikkelingsorganisatie ICCO, stichting Max Havelaar, de Wereldwinkels en COS Nederland. Een eerdere rechtszaak speelde onder andere in Groningen, waar de stad toestemming van de rechter kreeg om fairtrade te mogen vragen.

Waarom alleen een hybride auto, zoals de Prius? Een containerkraan in de haven kan net zo goed vrijkomende energie opslaan. Levert een energiewinst van 50 procent op, oftewel 60.000 liter diesel per maand. Hetzelfde principe gaat ook op voor dieselmotoren in de scheepsvaart. Twee voorbeelden van praktische oplossingen die studenten van de TU Delft ontwikkelden. Ze kregen er als eerste de Energy Efficiency Prijs van het Cofely en Universiteitsfonds Delft voor. Bedrijven en gemeenten let op: er zit ook een prijswinnares bij die een fontein kan maken in de vorm van een tulp, waarbij een verborgen windmolen voldoende energie opwekt om het water omhoog te spuiten. Cofely is onderdeel van de GDF SUEZ Energy Services, een bedrijf op gebied van installaties en technische dienstverlening.

Een armband is tegenwoordig heel wat meer dan alleen een armband. Met de bandjes van Lance Armstrong, Pink Ribbon, de Millenniumdoelen en de tientallen varianten op het aidsarmbandje, draag je geen sieraad meer, maar een statement. De Oranje armband moet de volgende hype worden, als het aan de initiatiefnemers ligt. Volgens Dieuwertje Damen van de Rainbow Collection, de organisatie die het idee bedacht, zou het wel eens de nieuwe wuppie van Nederland kunnen worden: "Alleen dan fair trade." En met een statement natuurlijk. Dat is bij de Oranje kralenarmband niet de strijd tegen een levensbedreigende ziekte, maar het creëren van werkgelegenheid in Zuid-Afrika en tegelijkertijd het steunen van het Oranje elftal.

De espresso bij Starbucks is nu in heel Europa Fairtrade. In Engeland werden er sinds september 40 miljoen kleine kopjes geschonken. De Amerikaanse koffieketen is de grootste inkoper van Fairtrade gecertificeerde koffie ter wereld, ook al wordt er voor andere smaken ook van Utz Certified en Rainforest Alliance ingekocht. In 2009 kocht Starbucks 18 miljoen kilo Fairtrade in. Voor de espresso zijn dat bonen uit hele hoge gebieden. "Wij branden donkerder dan andere koffiebranders", vertelde inkoper Christian Hackenberg, die uit Zwitserland was overgekomen. "Dan heb je koffiestruiken nodig die op hooglanden groeien." De Fairtrade boeren ontvangen wereldwijd een bedraq van 2,6 miljoen euro aan extra premie door deze keuze van Starbucks. In Nederland zijn er inmiddels 7 shops, waarvan 2 op Schiphol. Hoe steekt de keten van Starbucks in elkaar?

Misschien bent u er al aan begonnen, misschien ook niet. Een ding is zeker: u zult er een keer aan moeten. Over een aantal jaar is er in Amerikaanse en Europese winkels geen gloeilamp meer te vinden en zult u een alternatief voor uw verlichting moeten hebben gevonden. De oprichters van ledlamp.nl denken met hun vergelijkingssite daarom een slimme uitvinding te hebben gedaan. Geen gat in de markt, "daar is het nog te vroeg voor", maar wel een product waar veel behoefte aan is. Een behoefte die gezien de toekomst bovendien alleen maar kan groeien. Hoe weet je anders dat de meeste onbekende Aziatische producenten een ster zijn in het aanprijzen van verlichting die in werkelijkheid minder lichtopbrengst bevat dan op de verpakking staat?

Aardwarmte verwarmt straks via een distributienet 4.000 woningen en 20.000 vierkante meter bedrijfsruimte in Den Haag Zuidwest. Aardwarmte is een vorm van duurzame energie die in deze omvang de uitstoot van CO2 met meer dan 70 procent beperkt ten opzichte van traditionele verwarming. Het project is een initiatief van Aardwarmte Den Haag, een samenwerkingsverband van de gemeente Den Haag, de energiebedrijven Eneco en E.ON Benelux en de woningcorporaties Staedion, Vestia en Haag Wonen.

Uit het recente lezersonderzoek blijkt dat 41 procent van de lezers van deze website nog niet geabonneerd is op het tijdschrift P+. Dat betekent dat heel wat mensen interessante artikelen missen. Wij plaatsen immers niet alle stukken op het web. Om een idee te geven een overzicht van de diepgravende artikelen die wij wel op papier, maar niet op internet publiceren.

Unilever wil zeker weten dat de handelshuizen waarvan het zijn palmolie koopt geen zaken doen met het Indonesische Duta Palma. Deze palmolieproducent werd onlangs in de documentaire Dying for a Biscuit, van het BBC-programma Panorama, beschuldigd van het kappen van regenwoud in Borneo voor de aanleg van palmolieplantages. De palmolieplantages gaan te koste van inheemse volken, ernstig bedreigde diersoorten als de orang-oetan, regenwouden en veenland.

Is het zinnig dat gemeenten zich bezighouden met internationale samenwerking? Over deze vraag is enige controverse ontstaan, aangewakkerd door de VVD. Uit onderzoek blijkt dat gemeenten het goed doen. De VVD ziet niks in gemeenten die zich bezighouden met ontwikkelingssamenwerking. “Ontwikkelingsamenwerking is geen gemeentelijke taak”, zegt Tweede Kamerlid Edith Schippers (VVD). “Gemeenten moeten dat ook niet willen. Zij hebben geen expertise en kunnen niet toezien op effectiviteit en goede besteding. Schoenmaker blijf bij je leest: besteed gemeentelijke gelden aan gemeentelijke voorzieningen!”

Een bonus voor het herstellen van consumentenvertrouwen, dat is waar de jonge bankiers voor gaan, die zich hebben gebundeld onder de naam FIER. In de nieuwe P+ presenteren ze zichzelf voor de buitenwereld. In een ontmoeting met de groep tekenden we op: “Ik wil wel een bonus, maar niet zo.” Dat zegt een van de dames in de divers samengestelde groep, afkomstig van verschillende banken. Het is een generatie die nu opereert op middenkader niveau. Maar door hun energie zijn ze toch al krachtig en interessant genoeg om gesprekken aan te kunnen gaan met hun CEO, de voorzitter van de Raad van Bestuur. Natuurlijk moet hard werken en het halen van resultaten beloond worden. Maar welke resultaten? Daar gaat het om. Dat is een keuze. En dat moet een keuze voor duurzaamheid zijn, resultaten die een evenwicht vormen tussen kapitaal, mens en natuur. En dat is niet iets wat je van de ene op de andere dag realiseert. Dus kan er ook geen sprake zijn van “buitenproportionele” beloningen. Bonussen moet je koppelen aan het realiseren van die duurzame doelstellingen. P+ biedt de PDF aan waarop de hele groep staat geportretteerd door fotograaf Chris de Bode.

Meten is weten, luidt het simpele gezegde. Maar hoe zit het met de impact van MVO-activiteiten? Wat leveren die aan maatschappelijk rendement op? De bereidheid tot die meting valt nogal tegen, zo blijkt uit het promotieonderzoek van Karen Maas (1970). Terwijl de resultaten ervan toch enorm kunnen helpen bij het bepalen van de juiste strategie. Maas onderzocht dertig meetmethoden die bedrijven wereldwijd gebruiken. Daarvan zijn er volgens haar slechts acht geschikt voor het meten van de impact van MVO-activiteiten. In de nieuwe P+ een portret van Karen Maas, met de meetmethodes waar we echt iets aan hebben. Fotografie door Anne Hamers.